Σταματάει για λίγο. Κοιτάζεται στον καθρέφτη.
Κοίτα μαλλί. Έπρεπε να είχα πάει κομμωτήριο.
Αν τα έβαφα ξανθά ίσως να ήταν μια καλή αλλαγή.
Και να τα έκοβα καρέ. Πάντα είχα λόξα με τα μαλλιά.
Ήθελα να γίνω κομμώτρια.
Η θεία Ρόζα μου το απαγόρευσε.
Αν και αναγνώριζε ότι έτσι όπως είχα κάνει το όνομά της
θα πουλούσε τρελά “Κομμώσεις Ρόζυ”.
Ό,τι έπρεπε ήταν. Όμως δεν με άφησε.
Έλεγε πως έπρεπε να σπουδάσω Διοίκηση Επιχειρήσεων
αφού δεν ήθελα τελικά να ασχοληθώ με το μόντελιγκ.
Προχωράει σαν σε πασαρέλα, παίρνοντας πόζες μοντέλου
«-Τσάμπα τα λεφτά που δώσαμε Ρόζυ.
Τσάμπα χάλασες και τον καιρό σου Ρόζυ.
Σε τίποτα δεν μου έμοιασες.
-Σε τίποτα θεία Ρόζα;
-Σε τίποτα Ρόζυ. Δεν πήρες τίποτα από μένα»
-Και χαίρομαι πολύ γι αυτό!
Σταματά
Δεν χαιρόμουν.
Καθόλου δεν χαιρόμουν.
Ήθελα πολύ να μοιάσω στη θεία Ρόζα.
Ήθελα πάρα πολύ.
Τόσο πολύ που με έπιαναν κλάματα.
Η θεία πίστευε ότι θα της έμοιαζα αν σπούδαζα.
Κι εκεί ήταν το λάθος σου, Θεία.
Γι’ αυτό ποτέ δεν έμαθες
ότι πήγα να πάρω μαθήματα κομμωτικής.
Πήγαινα κάθε Πέμπτη 6-8 για δύο μήνες.
Τότε έλεγα πως πάω να μάθω γιαπωνέζικα
γεγονός που ευχαρίστησε πολύ τη θεία
μιας και είχε πάντα ένα μεγάλο σεβασμό στους Ιάπωνες
για ακαθόριστους λόγους.
Έχω την εντύπωση πως είχε ερωτευθεί κάποτε έναν Ιάπωνα
αλλά δεν είμαι και σίγουρη.
Πήγαινα αν και καθυστερημένη πάντα στα μαθήματα κομμωτικής
και πολύ το φχαριστιόμουν.
Εγώ μόνο. Γιατί όσες χτένιζα δεν έφευγαν
και πάρα πολύ ευχαριστημένες.
Τελικά όλοι απεφάνθησαν ότι έκανα μόνο για βοηθός πιστολάκι
κι έτσι τα παράτησα κι από εκεί.
Τώρα που το καλοσκέφτομαι καλύτερα βοηθός πιστολάκι
παρά βοηθός λογιστή όπως κατέληξα αργότερα.
Κυρίως στο Λογιστικό γραφείο του Βασίλη
Κοιτάει το laptop
Ακόμα να μου το συνδέσουν.
Δεν πρέπει να το ξεχνάω και χάσω το μοναδικό λεπτό
που θα μου δώσουν.
Συγκεντρώσου Ρόζυ. Συ-γκε-ντρω – σου!
Αφήνει το laptop σε περίοπτη θέση και συνεχίζει να βάζει πράγματα στις κούτες.
Ο Βασίλης. Ο λογιστής.
Καλός άνθρωπος, πολύ ωραίος άνδρας
αλλά και πολύ λαμόγιο.
Με γοήτευσε.
Με γοητεύουν οι άνδρες που έχουν ελαττώματα
γιατί νομίζω ότι μπορώ να τους διορθώσω.
Ποτέ μα ποτέ δεν πλήρωνε το ΦΠΑ των πελατών του.
Αυτοί όμως του το δίνανε κανονικά.
Εκείνος δεν το πλήρωνε στην εφορία.
Αντιθέτως πλήρωνε πολλά για ταξίδια που έκανε ο ίδιος.
Αργότερα μαζί μου. Ακριβά ρούχα, δώρα,
ό,τι ήθελε η ψυχή του και η δική μου,
αφού αφέθηκα να με παρασύρει το πάθος.
Αχ Το πάθος! Είμαι κι εγώ της μεγάλης ζωής.
Του λούσου και της πολυτέλειας. Δεν είναι κακό!
Σκέφτεται για λίγο
Όχι δεν είναι καθόλου κακό!
Φυσικά έτσι έφτασα να κατηγορηθώ μαζί του
ως συνεργός, όταν όλοι αυτοί οι πελάτες κατάλαβαν τι συνέβαινε
και κινήθηκαν δικαστικά εναντίον μας.
Αυτός έφαγε μερικά χρονάκια,
εγώ τη γλίτωσα με αναστολή και ένα γερό ποσό
που η θεία Ρόζα έδωσε από την τσέπη της.
Από τα λεφτά που κρατούσε για την κηδεία της.
Υποσχέθηκα να της τα ξεπληρώσω
όπως και έκανα χρόνια αργότερα.
Την τελευταία δόση της την έδωσα μια μέρα πριν πεθάνει.
Στο τσακ πρόλαβα το deadline!
Λες και εμένα περίμενε για να πάει στον άλλον κόσμο.
Έτσι ήταν η θεία. Τα προγραμμάτιζε όλα στην εντέλεια.
Και τηρούσε το πρόγραμμά της.
Σε αυτό τη ζήλευα πάντα.
Εγώ και το πρόγραμμα ήμασταν σε διαφορετικούς πλανήτες.
Έκανα αιματηρές προσπάθειες
να τηρώ ήδη από μικρή το πρόγραμμα του σχολείου.
Πάντα διάβαζα άλλα μαθήματα από αυτά που είχαμε κάθε μέρα.
Δεν το έκανα επίτηδες αλλά για κάποιον λόγο
διάβαζα πάντα άλλα μαθήματα,
με αποτέλεσμα να είμαι μονίμως αδιάβαστη.
Αυτό συνεχίστηκε κι αργότερα στη ζωή μου.
Ποτέ και κανένα πρόγραμμα δεν μου έβγαινε.
Ποτέ! Ούτε και το πρόγραμμα στο πιλάτες.
Και ήταν το μοναδικό που ήθελα να τηρώ.
Χρειαζόμουν πειθαρχία και συγκέντρωση,
να μπορώ να κάνω ένα-ένα τα βήματα με πρόγραμμα.
Από κάπου έπρεπε να ξεκινήσω.
Να κάνω κάτι για να νιώσω δυνατή.
Και το πιλάτες σε κάνει δυνατό...στο μυαλό και στο σώμα. 2 in 1!
Δεν θα πω ότι ήταν εύκολο.
Κάθε άλλο!
στέκεται στην ανάλογη στάση
Συγκέντρωση στο κέντρο σου και σφίξιμο!
Παντού. Στο στήθος στα χέρια στα πόδια στον κώλο.
Έμαθα να ελέγχω όλους μου τους μύες.
Και να τους σφίγγω. Να τους σφίγγω.
Σφίξιμο παντού.
Στο δρόμο, στη στάση του λεωφορείου,
την ώρα που έτρωγα,
μέχρι την ώρα που κοιμόμουνα, σφιγγόμουνα.
Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.
Πολύ σφίξιμο.
Το πιο αποτελεσματικό σφίξιμο πάντως,
το έκανα ενώ περίμενα στην τράπεζα.
Και πήγαινα πολύ συχνά. Για χρέη.
Καθισμένη στην καρέκλα και σφιγγόμουν.
Σφιγγόμουν τόσο πολύ
που νόμιζα ότι ο κώλος μου ήταν στον αέρα.
Έσφιγγα...έσφιγγα... έσφιγγα.
Κάτι που ομολογουμένως με βοήθησε πάρα πολύ,
όχι μόνο για να έχω δυνατό σώμα σαν ξύλο,
τι σαν ξύλο, σαν μάρμαρο έκανα το σώμα μου.
Με βοήθησε να σφίγγομαι και να μη βρίζω όσους μου την έδιναν.
-Είσαι μια άχρηστη Ρόζυ για τίποτα δεν είσαι καλή
-Σφίξου Ρόζυ
-Είσαι ψυχρή σα μάρμαρο
-Σφίξου Ρόζυ
-Μας χρωστάτε 5 δόσεις του δανείου
-Σφίξου Ρόζυ
-Που τα ξόδεψες τόσα λεφτά Ρόζυ; Τόσες κάρτες!
-Σφίξου σφίξου Ρόζυ και μη μιλάς.
Μην απαντάς και συγκεντρώσου στο κέντρο σου.
Σε σένα Ρόζυ.
Μην τους ακούς.
Μόνο σφίγγε σφίγγε, σφίγγε...
Νιώθει καταπονημένη.
Δεν ξέρω αν σε όλους έχει το ίδιο αποτέλεσμα. Στους περισσότερους δεν έβλεπα καμιά διαφορά.
Γελάει.
Αυτός ο χοντρός κύριος.
Δέκα χρόνια έκανε, λέει, πιλάτες
και το στομάχι του κάθε μέρα ήταν και πιο μεγάλο.
Προφανώς δεν σφιγγόταν.
Όλοι οι άντρες που είχα από τότε που ξεκίνησα πιλάτες,
είχαν να λένε για τους κοιλιακούς μου.
Ήταν κάτι για το οποία ήμουν και είμαι περήφανη.
Ένας μόνο δεν το εκτίμησε αλλά αυτός είχε κι άλλα προβλήματα.
Δεν εκτιμούσε ούτε τα σούσι.
Δεν ήθελε ποτέ να πηγαίνουμε να τρώμε σουσι.
Ποτέ.
Ο Σπύρος.
Σταματά.
Τι πάω και θυμάμαι!
Για τον Σπύρο έκανα την πρώτη μου μετακόμιση
από το σπίτι που έμενα μόνη.
Με έπεισε ότι έπρεπε να μείνουμε μαζί.
Και άφησα ένα ωραιότατο σπίτι στο Λυκαβηττό, μονοκατοικία.
Με την αυλή του, τα μπαλκόνια του...
Πήγα και έμεινα μαζί του σε ένα δυάρι στην Κυψέλη.
Μεγάλος έρωτας! Κεραυνοβόλος!
Σε τρεις μήνες χωρίσαμε και μετακόμισα πάλι
στο σπίτι μιας φίλης μου. Δεν αντεχόταν ο άνθρωπος.
Όταν κάποιος ζηλεύει τον άνθρωπο
που φέρνει φαί στο σπίτι τότε η μόνη λύση
δεν είναι να μάθεις να μαγειρεύεις.
Η μόνη λύση είναι να φύγεις.
Δεν έτρωγε που δεν έτρωγε σουσι.
Δεν ήθελε να μας τα φέρνουν και σπίτι.
Έλεγε πως ο τρόπος που αντιμετωπίζω το παιδί
που μας έφερνε φαγητό ήταν γεμάτος υποσχέσεις.
Ότι του τάζω πράγματα με τον τρόπο που του έδινα τα χρήματα
και με τον τρόπο που του έλεγα «ευχαριστώ».
Ότι έκρυβαν τρομερά υπονοούμενα
τα φιλοδωρήματα που του άφηνα.
Ομηρικοί καυγάδες για το παιδί με τα σούσι
που ήταν Φιλιπιννέζος, 1.20 και από τους πιο στραβοχυμένους ανθρώπους που είχα γνωρίσει ποτέ.
Αυτό δεν είχε καμιά σημασία για τον Σπύρο.
Αρκεί που του μιλούσα.
Νομίζω πως ο Σπύρος ήταν ένας από τους ανθρώπους
που με έκαναν να σκέφτομαι να φύγω από την Ελλάδα.
Γιατί μετά με κυνηγούσε ανελέητα παντού.
Όπου και να πήγαινα με έβρισκε. Λαγωνικό σκέτο.
Στη δουλειά, στο δρόμο, στο σουπερ μάρκετ.
Σαν εφιάλτης ήταν πάντα παρόν.
Κάθε μέρα έπρεπε να βρίσκω καινούριο μέρος για να κρύβομαι.
Με τα πολλά έφτασα στη Μάνη,
σε έναν ωραιότατο πύργο-ξενώνα,
για να τον φυλάω την περίοδο που δεν είχε κόσμο.
Εκεί δεν με βρήκε.
Αμφιβάλλω αν τον έβρισκαν και οι πελάτες,
γιατί δεν είχε κόσμο ούτε την περίοδο που έπρεπε να είχε κόσμο. Αντιθέτως με βρήκαν όλοι μου οι φίλοι
που με θυμήθηκαν ξαφνικά
και που πολύ με είχαν επιθυμήσει
και ερχόντουσαν να κάνουν διακοπές στον πύργο.
Τσάμπα φυσικά.
Δεν θα έπαιρνα ποτέ λεφτά από όσους συνέτρεχαν
για να μου συμπαρασταθούν.
Και δεν ήθελα και αντάλλαγμα.
Ακόμα και όταν έφυγα από τον πύργο
και δεν είχα σπίτι να μείνω,
δεν ζήτησα από κανέναν τους να με βοηθήσει.
Εξ άλλου κανείς δεν προσφέρθηκε να με βοηθήσει.
Ίσα-ίσα σταμάτησαν να μου μιλάνε
για λόγους που ακόμα δεν γνωρίζω.
Μιμείται.
-Έλα μωρέ αυτή όλο προβλήματα έχει.
Η Ρόζυ και τα προβλήματά της.
Η Ρόζυ και τα προβλήματά της!
Μάλιστα!
Να πάω να μείνω στους γονείς μου ούτε που το σκεφτόμουν.
Εξ άλλου ποτέ δεν θεώρησα το σπίτι τους σπίτι μου,
αφού από πολύ νωρίς έμενα με τη Θεία Ρόζα.
Όσο για το σπίτι της θείας που μεγάλωσα,
αφού πέθανε, αποκαλύφθηκε ότι ήταν το σπίτι ενός άγνωστου
που της το είχε παραχωρήσει μεγαλόψυχα για λόγους
που δεν έμαθα ποτέ αλλά που μπορώ εύκολα να υποθέσω!
Σταματάει.
Η Ρόζυ και τα προβλήματά της.
Η Ρόζυ... Ρόζυ... Ρόζυ...
Κρώζει... Κρώζει...
Μαλακισμένα!
Δεν μου έμεινε άλλος δρόμος παρά να στραφώ προς «τα μέσα».
Σε μια εσωτερική αναζήτηση για να δω που πάω,
που πηγαίνω και τι κάνω.
Για να δω ποια είμαι πραγματικά τέλος πάντων.
Στάθηκα πολύ τυχερή γιατί τότε ήταν
που άρχιζα να δουλεύω στη διαφήμιση.
Σιωπή και χαμόγελο.
Πολλά λεφτά. Άπειρα λεφτά.
Πολλές κάρτες. Άπειρες κάρτες.
Και δάνεια.
Όσο πιο πολλά λεφτά έπαιρνα τόσο πιο πολλές κάρτες έβγαζα.
Visa, Mastercard, Εlectron, American Express, Eurostyle, Euroline... Όλες ή σχεδόν όλες.
Κάποιες είναι αλήθεια ότι μου ξέφυγαν
ή δεν είχα χρόνο να ασχοληθώ.
Και έτσι άρχισε η εσωτερική αναζήτηση.
Από τα μαγαζιά.
Gucci, D&C, Louis Vitton, Chanel, Burberry!
Είχα βρει τον πραγματικό μου εαυτό.
Ήταν μια αναζήτηση που με έκανε να δω πραγματικά
τον εαυτό μου. Ή έναν άλλο εαυτό που είχα καλά κρυμμένο.
Χαρούμενη.
Κάθε μέρα και σε διαφορετικό μπαρ
να συναντώ καινούριο κόσμο.
Διάσημους ή έστω ημιδιάσημους.
Ήμουν επιτέλους ο εαυτός μου.
Τουλάχιστον έτσι έλεγαν όλοι όσοι με έβλεπαν.
Δεν με ενοχλούσε τίποτα.
Κάτι να μου τύχαινε, ένα πρόβλημα ας πούμε,
δεν το σκεφτόμουν πολύ.
Έπαιρνα μια κάρτα Gold και έβγαινα έξω στα μαγαζιά.
Μετά από κάνα δίωρο, ερχόμουν ξελαφρωμένη από το πρόβλημα και φορτωμένη με ρούχα, παπούτσια και αξεσουάρ.
Η τέλεια ψυχοθεραπεία.
Μέσα σε δύο χρόνια είχα τόση μεγάλη γκαρνταρόμπα
που έπρεπε να πιάσω σπίτι με ένα δωμάτιο έξτρα
για τα ρούχα και τα παπούτσια μου.
Ένα dressing room.
Τρέχει προς μια βαλίτσα γκαρνταρόμπα. Την ανοίγει.
Ορίστε! Τα έχω όλα.
Όλα είναι εδώ!
Τα πετάει ένα-ένα έξω.
Ένα προς ένα.
Μπορώ να θυμηθώ ακριβώς τη στιγμή που τα πήρα.
Πόσα λεφτά ξόδεψα και γιατί το πήρα το καθένα από αυτά.
σε κρεσέντο
Να αυτό το πήρα όταν βρίστηκα με τον σπιτονοικοκύρη μου,
αυτό όταν είδα μπροστά μου να πεθαίνει ένα τζανκι,
αυτό όταν τρακάρισα,
αυτό όταν μάλωσα με το αφεντικό μου,
αυτό όταν πέθανε ο πατέρας μου,
αυτό όταν μάλωσα με την κολλητή μου
και δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ από τότε,
αυτό όταν χώρισα με τον Γιάννη γιατί ήθελε να με παντρευτεί
κι ας τον αγαπούσα πάρα πολύ ,
αυτό όταν έκανα έκτρωση,
αυτό όταν τσακώθηκα με τα αδέρφια μου
και έπαψα να τους βλέπω τόσο συχνά,
αυτό όταν αρνήθηκα να πάω να μείνω με τη μάνα μου,
αυτό όταν έμαθα πως είναι δύσκολο να κάνω παιδιά,
αυτό όταν με παράτησε ο Σάββας γιατί δεν κάναμε παιδί,
αυτό όταν με απέλυσαν
κι αυτό, αυτό, αυτό κι αυτό και αυτό κι αυτό
όταν πια δεν είχα τίποτα άλλο να κάνω
σε ύφεση
όταν δεν είχα τίποτε άλλο να σκεφτώ,
σε κάποιον να ανατρέξω,
όταν δεν είχα τίποτα
Σιωπή. Μετά από λίγο χτυπά το τηλέφωνο. Το κοιτά. Το βάζει στο αθόρυβο. Προσπαθεί να επανέλθει.
Ευτυχώς που υπάρχουν και οι φίλες μου οι τράπεζες
και με επαναφέρουν στην πραγματικότητα που και που.
Τέλος πάντων.
Ό,τι ήταν, ήταν.
Δεν υπάρχει νόημα να τα θυμάμαι πια.
Σε λίγο θα έρθει το φορτηγό και ακόμα δεν έχω κάνει τίποτα.
Στη Κόστα Ρίκα θα αρχίσω μια νέα ζωή.
Εκεί κανείς δεν με ξέρει και κανέναν δεν ξέρω.
Όλα θα είναι καινούρια σα να γεννιέμαι από την αρχή.
Έχω δει φωτογραφίες στο ιντερνέτ.
Ακόμα της έχω φυλαγμένες.
Πηγαίνει στο laptop.
Να εδώ. Παντού πράσινο,
ευτυχισμένοι, χαμογελαστοί άνθρωποι,
καθαριότητα, φιλικό περιβάλλον,
καταρράκτες μέσα στην πόλη,
πόσο μ αρέσουν οι καταρράκτες.
Νομίζεις ότι ξεπλένουν κάθε τι που σε απασχολεί.
Χώρια που είναι και καλό Feng Shui.
Αααα! όλα κι όλα, εγώ τα πιστεύω αυτά.
Άπειρα λεφτά για να φτιάξω αυτό το σπίτι
σύμφωνα με το Feng Shui.
Να μην έχει γωνίες , poison arrows, αλλά μόνο καμπύλες.
Να μην φαίνονται οι σωληνώσεις και ο εξαερισμός,
να είναι το μπάνιο βόρεια και όχι ανατολικά.
Να υπάρχει ήπια εναλλαγή ξύλου και μετάλλου.
Να εναρμονίζονται όλα φυσικά
για να υπάρχει ροή της θετικής ενέργειας
και να μη σκοντάφτεις πουθενά.
Τα έκανα όλα τα μαγιολικά
με κύκλους ευημερίας και σχήματα υγείας.
Όλα τα έκανα. Όχι εγώ δηλαδή αλλά η Μάτα!
Η Μάτα! Μεγάλη φενγκσουίστρια.
Με πτυχία ανωτάτης φενγκσουιστικής σε πανεπιστήμια της Ασίας.
Λίγο ακριβή αλλά χαλάλι της.
Μου έκανε το σπίτι ναό του Feng Shui.
Δυο χρόνια την είχα και την πλήρωνα κάθε μήνα.
700 το μήνα αλλά η ενέργεια έρεε κανονικά.
Όλος ο αρνητισμός είχε εξαφανιστεί
ή μάλλον περίμενε έξω από την πόρτα
μέχρι να βρει την κατάλληλη ευκαιρία να ξαναμπεί
αν κάτι έκανα λάθος.
Οπότε δεν επιτρεπόταν να κάνω κανένα λάθος
και η εξάρτηση από την Μάτα ήταν γεγονός.
Ώσπου δεν μπορούσα πια να την πληρώνω κανονικά
οπότε και η στενή φιλία μας έληξε άδοξα.
Αλλά έμαθα να συγχωρώ τους ανθρώπους
και να έχω εσωτερική ηρεμία με το NLP
που ακολούθησα αμέσως μετά
και που μου άνοιξε νέους δρόμους του μυαλού
αφού τα υλικά αγαθά στάθηκαν ανίκανα να με λυτρώσουν.
Σταματά. Κοιτάει το κοινό.
Ε; ε; αν με άκουγε κανείς θα νόμιζε
πως είμαι λογοτέχνης έτσι όπως μιλάω
Να που έπιασαν τόπο τα σεμινάρια δημιουργικής γραφής
που έκανα. Όλοι γράφουν γιατί όλοι θέλουν να εκφραστούν.
Εγώ γιατί να αποτελέσω εξαίρεση;
Εξ άλλου λένε πως η γραφή είναι σαν την ψυχοθεραπεία
αλλά πιο φθηνή. Και εγώ μετά την απόλυσή μου,
χρειαζόμουν μια φθηνή ψυχοθεραπεία.
4 χρόνια ακριβής ψυχοθεραπείας ,
κι όταν δεν είχα να πληρώσω γιατρεύτηκα ως δια μαγείας.
Μέχρι τότε είχα πολλά προβλήματα
και τουλάχιστον 10 χρόνια μπροστά μου να τα λύσω.
Μου έδωσε ένα λογαριασμό τραπέζης να της βάλω τα χρωστούμενα και με έδιωξε κακήν κακώς.
Α ναι! μου έδωσε και ένα πιστοποιητικό
ότι τάχα αποφοίτησα επιτυχώς.
Ψυχοθεραπευμένη με πιστοποίηση!
Όμως άλλο ήθελα να πω τώρα.
Κάτι που μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή.
Αλλάζει απότομα θέμα.
Στη Κόστα Ρίκα δεν χρειάζονται
ούτε ψυχοθεραπευτές ούτε φενγκσουίστριες
ούτε τίποτα από όλα αυτά.
Όλα είναι εκ του φυσικού τους αρμονικά φτιαγμένα.
Κανείς δεν έχει τα προβλήματα που βασανίζουν εμάς εδώ,
κανείς ποτέ δεν χρειάστηκε ψυχαναλυτή.
Έχεις κάποιο πρόβλημα;
Το πολύ-πολύ να κατεβείς στη παραλία να πάρεις κάνα κύμα.
Pura Vida.
Η ευτυχία είναι δεδομένη γι αυτό και ακατάρριπτη.
Γιατί απλά οι άνθρωποι έχουν βρει το νόημα της ζωής.
Της ζωής στην ουσία της.
Pura Vida.
Πηγαίνει και κοιτάει γρήγορα το laptop.
Δεν πιστεύω να...
Γαμώτο ακόμα να έρθει η σύνδεση.
Πρέπει να κλείσω το εισιτήριο, γαμώτο.
Δεν γίνεται να καθυστερώ άλλο.
Σα να βρήκε τη λύση.
Μα τι ηλίθια που είμαι!
Τόσα πράγματα έχω κάνει και τίποτα δεν έχω μάθει.
Πως δεν το σκέφτηκα από την αρχή.
Όλα θέλουν μια μικρή βοήθεια.
Παίρνει το laptop στα πόδια της και βάζει τα χέρια της πάνω και συγκεντρώνεται.
Το ρέϊκι δεν βοηθάει μόνο τους ανθρώπους
αλλά και τις μηχανές.
Όλη αυτή η συμπαντική ενέργεια
που περνάει τώρα μέσα στο laptop
δεν μπορεί παρά να το κάνει να λειτουργήσει.
Χρειαζόμαστε αυτή τη θετική ενέργεια,
γιατί πουθενά γύρω μας δεν υπάρχει.
Ούτε στους ανθρώπους ούτε στα πράγματα.
Όλα έχουν γεμίσει αρνητική ενέργεια,
αρνητική ενέργεια και τοξίνες.
Τοξίνες παντού.
Σε όλα αυτά που μας αρέσουν κυρίως.
Στα γλυκά, στο ψωμί, στο κρέας, στον καφέ, στη ζάχαρη.
Όλα έχουν απίστευτες τοξίνες
γιατί τα παράγουν δυστυχισμένοι άνθρωποι.
Άνθρωποι που μεταδίδουν τη δυστυχία τους στα πάντα.
Με αποτέλεσμα όλες οι τοξίνες της κακής και αρνητικής ενέργειας
να περνάνε σε εμάς.
Στην Κόστα Ρίκα είναι αλλιώς.
Όλα λειτουργούν αρμονικά.
Δεν χρειάζεται να ανησυχώ
αφού χαρούμενοι και ευτυχισμένοι άνθρωποι εργάζονται
για να έχω όλα αυτά τα αγαθά
γεμάτα από τη θετική τους ενέργεια.
Τίποτα δεν είναι βλαβερό εκεί
γιατί...γιατί...γιατί έτσι είναι!
Δεν υπάρχει εξήγηση!
Όταν όλα γύρω σου λάμπουν
από αυτή τη συμπαντική ενέργεια
που μεταδίδω εγώ στο laptop τώρα
και ωφελούν αντί να βλάπτουν,
τότε δεν υπάρχει λόγος για καμιά εξήγηση.
Τα πάντα είναι λουσμένα με χρυσόσκονη,
αστέρια και μαργαριτάρια.
Ήδη σκέφτομαι πως μέσα μου
αστράφτουν πέρλες και άστρα,
που με κρατάνε υγιή και ευτυχισμένη
για την υπόλοιπη ζωή μου.
Σηκώνεται πάνω υπνωτισμένη και αγκαλιάζει το laptop.
Νιώθω να κινείται η ζωή μέσα μου,
νιώθω τα όργανά μου να λειτουργούν κανονικά
να μην υπάρχει τίποτα άρρωστο.
Μπορώ να κάνω πράγματα που εδώ δεν μπορώ.
Μέχρι...μέχρι και παιδί θα κάνω.
Ναι! Θα κάνω ένα παιδί!
Τίποτα δεν μπορεί να με εμποδίσει!
Τίποτα δεν θα εμποδίσει το αγέννητο παιδί μου να ζήσει.
Αρχίζει και τραγουδάει ένα ισπανικό νανούρισμα. Ξαφνικά χτυπάει το σταθερό τηλέφωνο. Η Ρόζυ κοιτάει δεξιά και αριστερά σα να μην το πιστεύει. Σταματάει να τραγουδάει.
Τι είναι αυτό;
Κάτι μου θυμίζει αυτός ο ήχος αλλά δεν είμαι και σίγουρη
Μα ναι, αυτό είναι το σταθερό τηλέφωνο.
Το είχα ξεχάσει!
Πόσο καιρό έχω να το ακούσω να χτυπάει!
Ποιος χρησιμοποιεί πια το σταθερό τηλέφωνο;
Μιμείται μια γυναικεία φωνή.
ΦΩΝΗ ΜΗΤΕΡΑΣ
«Έλα Ρόζυ μου, έχεις καιρό να με πάρεις τηλέφωνο
και ήθελα να δω τι κάνεις.
Έλεγα μεθαύριο που είναι τα γενέθλια μου
να έρθετε με τα αδέρφια σου να φάτε εδώ.
Θα κάνω λαχανοντολμαδες με κουκουνάρι και σταφίδες
που σου αρέσουν.
Τι λες; Πάρε με.
Α ξέχασα…η μαμά είμαι, ε;»
Σιωπή. Η Ρόζυ σηκώνεται και μαζεύει τα ρούχα που έχει πετάξει έξω με προσοχή και προσπαθεί να τα ξαναβάλει στη θέση τους. Συνέχεια πάει να πει κάτι και όλο δεν το λέει. Τελικά το αποφασίζει.
Ρόζυ
Δεν της το είπα. Ότι θα φύγω.
Δεν το είπα στη μητέρα μου,
ούτε στα αδέρφια μου
ούτε στους φίλους μου…φίλους!
Λέμε τώρα! Ούτε σε κανέναν.
Ούτε στις τράπεζες. Κυρίως σε αυτές.
Στον μόνο που το είπα ήταν στον Σάββα,
πριν δυο μέρες, όταν μάζεψε τα πράγματά του για να φύγει.
Μετά από 2 χρόνια. Δεν είπε τίποτα.
Μόνο ότι του κατάστρεψα τη ζωή
και ότι αλλιώς τα είχαμε σκεφτεί και αλλιώς μας ήρθαν.
Ακούει ένα θόρυβο από τα μέσα δωμάτια και γυρνάει απότομα κατά κει.
Σάββα;
Σιωπή.
Περίεργο πως σου μένουν μερικοί ήχοι στα αυτιά,
ενώ δεν μπορεί να υπάρχουν πια.
Πάντα κάτι μαγείρευε στην κουζίνα.
Ήχοι από κουτάλες, κατσαρόλες,
ο θόρυβος του απορροφητήρα
και μετά η μυρωδιά από λαχανικά που τσιγαρίζονται,
κανέλα και γαρίφαλο στις σάλτσες που μου άρεσαν.
Και μετά να τρώμε εδώ στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση.
Φιλιά με γεύση κύμινου και μαύρου πιπεριού.
Αλήθεια...πως αναγνωρίζει κανείς την ευτυχία;
Ο Σάββας μέσα από τα παιδιά.
Ήθελε να κάνουμε παιδιά.
Το ήθελε τόσο πολύ που αμφέβαλα τελικά
αν ήθελε εμένα για μένα ή για τα παιδιά που θα του έκανα...
που θα του χάριζα.
Δεν ήθελα να...
Ακούγεται πάλι ο ήχος από την κουζίνα. Η Ρόζυ σηκώνεται και πάει μέσα.
Σάββα αν είσαι μέσα και δεν μιλάς να ξέρεις ότι...
Τα έχω μαζέψει όλα από την κουζίνα.
Μα τι σκέφτομαι . Πως είναι δυνατόν να γύρισε.
Αφού ήταν απόλυτα ξεκάθαρος.
Και τα πιάτα όλα είναι μέσα στις κούτες
και τα ποτήρια και τα πιρούνια και οι φωνές μας,
τα αγγίγματα και οι ματιές.
Επανέρχεται
Έφυγε.
Για πάντα!
Έτσι είπε και δεν είχα κανένα λόγο να τον αμφισβητήσω.
Πήρα τη μοναδική μου κάρτα
και να πήγα να σηκώσω όλο τον Dior.
Σηκώθηκα και πήγα.
Αυτό ήξερα αυτό έκανα.
Σε όλο το δρόμο δεν σκεφτόμουν τίποτε άλλο.
Ήμουν δυνατή.
Δεν θα του έλεγα ποτέ την αλήθεια.
-Σφίξου Ρόζυ.
Και έσφιγγα αλλά κυρίως έναν μυ.
Αυτόν της καρδιάς.
Έσφιγγα την καρδιά μου τόσο που άρχισε να με πονάει.
Λίγο πριν φτάσω στον Dior, ακριβώς δίπλα,
μα ακριβώς δίπλα, ήταν ένα δέντρο.
Δεν το είδα, όπως δεν βλέπω και πολλά γύρω μου
και έπεσα πάνω του.
Στάθηκα για λίγο ζαλισμένη.
Και έτσι που προσπαθούσα να ισορροπήσω,
το βλέμμα μου πέρασε από τη διαφήμιση
του ταξιδιωτικού γραφείου ακριβώς δίπλα,
μα ακριβώς δίπλα από την δεξιά μεριά, του δέντρου.
Ο Dior ήταν από την αριστερή.
Μια αφίσα με καλούσε.
«Στην Κόστα Ρίκα το καλοκαίρι δεν τελειώνει ποτέ».
«Στην Κόστα Ρίκα η ευτυχία σε περιμένει όλο το χρόνο».
Αυτό ήταν! Αυτό ζητούσα και αυτό βρέθηκε μπροστά μου.
Μπήκα μέσα και πήρα όλα τα προσπέκτους.
Μετά ήρθα εδώ.
Στο ιντερνέτ τα είδα όλα.
Έτσι είδα και το μέλλον μου, σκηνή προς σκηνή.
Σαν ταινία.
Και ξαφνικά ένιωσα ελεύθερη.
Τραγουδι Café au lait
Η ευτυχία με περιμένει εκεί.
Στη Κόστα Ρίκα.
Κάπου το είχα φυλαγμένο...κάπου εδώ το είχα.
Αρχίζει να ψάχνει και βρίσκει ένα μπολάκι με κόκκους καφέ μέσα.
Δεν είναι καθόλου μα καθόλου τυχαίο
που φύλαγα τόσο καιρό αυτούς τους κόκκους καφέ
Η μουσική χαμηλώνει.
Θα ανοίξω ένα καφέ..
Θα φοράω ένα λευκό φόρεμα
και ένα λουλούδι στα μαλλιά.
Θα είμαι απλή, πολύ απλή και ξυπόλυτη.
Θα περνάω ανάμεσα στους πελάτες
και θα τους χαιρετάω όλους.
Θα τους ξέρω όλους.
Θα είμαι η Ρόζυ τους.
Όλοι θα με κοιτάνε και θα απορούν
πως μπορεί να είναι σοκολατί όλο μου το σώμα από τον ήλιο
ενώ το πρόσωπό μου είναι αλαβάστρινο.
Χωρίς ρυτίδες.
Ούτε καν έκφρασης.
Ούτε κι εγώ θα ξέρω πως τα έχω καταφέρει τόσο καλά.
Θα τα έχω καταφέρει όμως
γιατί τα πάντα μπορεί να καταφέρει κανείς στην Κόστα Ρίκα.
Η Ρόζυ τραγουδάει και χορεύει. Χορεύει όλο και πιο γρήγορα και με περισσότερη ένταση. Κατεβαίνει στο κοινό.
« El café está en nosotros, mi niño»
«Las ensaladas son muy frescas» .
«Beber mi jugo»
Σηκώνεται όρθια και αρχίζει και πετάει τα ρούχα μέσα στις κούτες.
Αυτά τα ρούχα δεν θα τα πάρω μαζί μου.
Είναι χειμωνιάτικα. Τελείως άχρηστα.
Θα πάρω καινούρια.
Με λουλούδια και χρώματα.
Πολλά χρώματα. Θα βάλω χρώμα στη ζωή μου.
Κόκκινα, μπλε, πορτοκαλί, κίτρινα, σομόν, ροζ.
Όλα τα χρώματα.
Το Ροζ με φωτίζει και δεν έχω τίποτα σε ροζ.
Περίεργο. Η Ρόζυ χωρίς ροζ!
Θα μπορούσε να ήταν και τίτλος ταινίας.
«H Ρόζυ χωρίς ροζ».
Γρήγορα
Θα την σκηνοθετούσε ο Ντειβιντ Λιντς
και θα έπαιζε η Ζιλιέτ Μπινός.
Μεγάλη επιτυχία!
Μέχρι και όσκαρ θα έπαιρνε.
Το σενάριο θα το έγραφα εγώ φυσικά.
Τσάμπα να πάνε τα μαθήματα δημιουργικής γραφής;
Εξαιρετικό σεμινάριο αυτό.
Πολύ μα πάρα πολύ χρήσιμο
για το πως να εκφράζουμε τις εσωτερικές μας σκέψεις!
Εξαιρετικό. Εκεί γνώρισα και τον Σάββα.
Δηλαδή δεν τον γνώρισα ακριβώς,
τον αναγνώρισα και με αναγνώρισε.
Πίστεψα πως είναι το πεπρωμένο μου για πολλούς λόγους.
Κυρίως γιατί είχε όλα τα χαρακτηριστικά του άνδρα
που είχα παραγγείλει.
Γελάει και κάθεται κάτω.
Όσο σκέφτομαι ότι τον είχα παραγγείλει.
Μια στιγμή κάπου εδώ πρέπει να είναι.
Κάπου εδώ το είδα.
Ψάχνει και βρίσκει ένα κουτί. Είναι ένα κουτί που έχει το σχήμα κουτιού από παπούτσια αλλά λουλουδάτο απ’έξω. Πολύχρωμο. Το πιάνει στα χέρια της και το αγκαλιάζει.
Εδώ έκρυψα όλα τα όνειρά μου,
όλες μου τις επιθυμίες.
Αλήθεια.
Ήταν η εποχή που άρχισα να κάνω NLP.
Neuro-Linguistic Programming.
Μεγάλο κίνημα σου λέει.
Τι ψυχοθεραπεία, τι αναπαραστάσεις,
τί ψυχανάλυση, τί Feng Shui, τι αγιουβέρδα!
NLP …το μέλλον.
Γιατί το μέλλον στηρίζεται στο μυαλό του ανθρώπου.
Στο μυαλό και μόνο σε αυτό μπορούμε να στηριχτούμε
αν θέλουμε να ορίσουμε τις τύχες μας.
Το μυαλό έχει μεγάλη δύναμη.
Το μυαλό και η δυνατή θέληση.
Δεν τα λέω εγώ. Όχι!
Αν τα έλεγα εγώ θα φαινόντουσαν πολύ κλισέ και κοινότοπα.
Τα έλεγε ο Μιλτιάδης. Μέγας NLP-ίστας.
Αν τον έβλεπες,
περισσότερο για της πίστας θα τον έκανες
και μάλιστα σε σκυλάδικο της επαρχίας.
Μαλλί χαίτη λασπωτήρας, χρυσή καδένα
και ανοιχτό πουκάμισο με δασύτριχο κατάξανθο στέρνο.
Μια αηδία! Σιχαινόσουν να τον βλέπεις.
Αλλά…φωτισμένος!
Μας έδινε απλόχερα όλη του τη γνώση.
Λυγίζαμε μαχαιροπίρουνα με τη δύναμη του μυαλού,
περπατούσαμε σε αναμμένα κάρβουνα,
ήμασταν έτοιμοι να καταφέρουμε τα πάντα.
Αρκεί να το θέλουμε.
Αρκεί να το ζητήσουμε από το σύμπαν.
Αυτό το σύμπαν!
Από τότε που ο Κοέλιο ανακοίνωσε
ότι και καλά το σύμπαν συνωμοτεί για οτιδήποτε...αυτό ήταν.
Το πήρε και το σήκωσε το σύμπαν.
Συνωμοτεί με ύπουλους τρόπους
δεν ξέρω με τι και με ποιον,
Για όλα συνωμοτεί αυτό το πολύπαθες σύμπαν.
Θεωρίες συνομωσίας!
Από τότε μίσησα και τον Κοέλιο και τον Γιάλομ,
για άλλους λόγους όμως.
Κοιτάει πάλι το κουτί που κρατάει στα χέρια της.
Τον Σάββα όμως τον παρήγγειλα.
Ανοίγει το κουτί και βγάζει από μέσα ένα χαρτί.
Εδώ, εδώ τα έγραψα όλα.
Ο Μιλτιάδης μου είχε πει να είμαι γενναιόδωρη
και να μην τσιγκουνευτώ τίποτα.
Και τα έβαλα όλα.
Να είναι όμορφος, ψηλός,
Γυμνασμένος, με χιούμορ.
Να έχει μια υπεύθυνη και σημαντική δουλειά,
να βγάζει πολλά χρήματα να είναι υγιής,
να είναι πιστός, να μην την έχει μικρή,
να κάνει καταπληκτικό σεξ και να με αγαπάει τρελά.
Τι άλλο θα μπορούσε να επιθυμήσει μια γυναίκα.
Τα έγραψα έτσι ακριβώς πριν από δυο χρόνια
και το έκλεισα το χαρτάκι μέσα σε αυτό το κουτί
και έβαλα όλη μου τη θετική ενέργεια
όπως και διάφορα άλλα πραγματάκια
που θεώρησα ότι είχαν καλή ενέργεια.
Μια εικονίτσα, ένα κομποσκοίνι, ένα παιδικό μου βρακάκι,
το πρώτο λουλούδι που μου χάρισε γκόμενος,
ένα δακτυλίδι της θείας Ρόζας ,
πολλά αστεράκια και αρκετή χρυσόσκονη.
Και το φύλαξα.
Δεν χρειαζόταν να κάνω τίποτε άλλο.
Μιμείται τον Μιλτιάδη
«-Αυτό θα κάνει τη δουλειά του Ρόζυ.»
Το σύμπαν δηλαδή.
Δεν ξέρω πως έγινε
αλλά το σύμπαν συνωμότησε
και μου έφερε τον Σάββα.
Έτσι όπως ακριβώς τον είχα παραγγείλει.
Ακριβώς. Είχε όμως και άλλα πράγματα ο Σάββας
που δεν τα είχα αναφέρει.
Του άρεσαν κι άλλα πράγματα.
Μερικά τα ανεχόμουν, όπως το βραστό κουνουπίδι.
Το ανέχτηκα.
Του άρεσε να είμαι φυσική
και να μην ξυρίζω τίποτα πάνω μου, ούτε τις μασχάλες.
Δεν είπα τίποτα, το ανέχτηκα κι αυτό.
Του άρεσαν όμως και τα παιδιά.
Πολύ.
Αρχιζα να ζηλεύω κάθε φορά που το έλεγε.
Συμφωνούσα.
Κι εγώ ήθελα παιδιά.
Αλλά ήθελα και τον Σάββα.
Αυτός δεν ξέρω αν ήθελε εμένα.
Σιωπή
Το ξέρω ότι είναι δύσκολο στην ηλικία μου να κάνω παιδί.
Ο Σάββας το ήθελε όλο και περισσότερο.
Το ήθελε πολύ.
-Όχι Σάββα δεν έχω κανένα πρόβλημα,
απλώς χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια.
Δεν είμαι 25 ξέρεις.
-Όχι Σάββα δεν παίρνω αντισυλληπτικά
-Όχι Σάββα δεν σε κοροϊδεύω
-Σ αγαπώ Σάββα κι εγώ θέλω να κάνουμε παιδιά
-Δεν έτυχε Σάββα
-Μπορεί τον άλλον μήνα.
-Άντε γαμήσου Σάββα, είμαι στείρα.
Δεν μπορώ να κάνω παιδιά.
Μ’ αγαπάς ή όχι;
Σιωπή
Εντάξει, είπα κι εγώ ένα ψέμα.
Μόνο που ο Σάββας το πίστεψε και έφυγε.
Όσο κι αν του έλεγα ότι ήθελα να ξέρω
αν αγαπάει εμένα ή τα ωάριά μου.
Έφυγε.
Έτσι απλά.
Τελικά εγώ συνωμότησα με τον εαυτό μου
και όχι το σύμπαν εις βάρος μου!
Δεν λέω, την προκάλεσα τη μοίρα μου.
Την ευτυχία ζητούσα όπως όλοι μας,
έστω και κατά παραγγελία.
Κοιτάει το κουτί και πάλι. Το κλείνει και σηκώνεται απάνω
Ας είναι!
Την ευτυχία την βρήκα και με περιμένει!
Σε άλλη ήπειρο μακριά, αλλά με περιμένει.
Το προσπέκτους το έλεγε καθαρά.
Καλοκαίρι όλο το χρόνο!
Ήλιος, θάλασσα, πράσινο, καταρράκτες, ηφαίστεια.
Ευκολίες παντού και σε όλα.
Ευκολίες που ήδη από εδώ σου ανοίγουν το δρόμο.
Πρώτον δεν χρειάστηκε να βγάλω βίζα.
Μόνο με την ταυτότητά μου, σα να πηγαίνω Θεσσαλονίκη.
Χώρια που μπορώ να οδηγώ με το δικό μας δίπλωμα!
Όλα είναι με το μέρος μου γιατί εκεί έπρεπε να είμαι από καιρό,
γιατί εκεί έπρεπε να είμαι από πάντα.
Μακριά από όλα αυτά που τόσο καιρό με βάραιναν.
Μακριά…
Δεν θέλω κανείς να ξέρει πια
για το τι πρόκειται να κάνω.
Αρκετά όλο αυτά τα χρόνια μιλούσα
και έλεγα σε όλους για το τι πρόκειται να κάνω
και πως και με ποιον.
Τώρα θα τα κρατήσω όλα για τον εαυτό μου.
Για μένα.
Τρέχει πάλι προς το laptop
Ελπίζω να έχει έρθει η σύνδεση.
Απογοητεύεται.
Ούτε το reiki έκανε κάτι ούτε κι αυτή κωλοεταιρία.
Να δεις που το κάνουν επίτηδες.
Δεν εξηγείται αλλιώς.
Θα τους πάρω και θα τους βρίσω.
σε πανικό
Πρέπει να φύγω αύριο.
Πριν αρχίσουν να έρχονται εδώ για να με βρουν.
Είμαι σίγουρη πως θα το κάνουν
και η μητέρα μου και τα αδέρφια μου.
Μια φορά μόνο για 3 μήνες σε κείνη την μονοκατοικία.
Σαν να συνέρχεται
Όχου! Πάλι τα ίδια.
Επαναλαμβάνομαι σαν τις γριές.
Λες και έχω γεράσει,
λες και δεν υπάρχει το μέλλον μπροστά μου
και κάθομαι και αναπολώ σα να έχω πεθάνει.
Δεν την αντέχω τη μιζέρια.
Όχι! Δεν θα κλαίγομαι!
Τελεία και παύλα.
Μια νέα ζωή ξεκινά τώρα!
Πιο γεμάτη.
Γεμάτη περιπέτεια, αγάπη ξεκούραση,
ανεμελιά, χαλάρωση….ευτυχία!
Χτυπά το κουδούνι. Η Ρόζυ, έντρομη, κοιτά γύρω της.
Ποιος είναι;
Κοιτάει το ρολόι της.
Το φορτηγό θέλει τουλάχιστον άλλες τέσσερις ώρες για να έρθει. Αποκλείεται να είναι αυτοί. Ούτε η μητέρα μου.
Είναι τα αδέρφια μου. Σίγουρα! Το είπα ότι θα με ψάξουν.
Δεν πρέπει να τα δουν όλα αυτά.
Το κουδούνι ξαναχτυπάει. Η Ρόζυ γυρνά πάλι έντρομη προς την πόρτα.
Δεν θα ανοίξω.
Ησυχία.
Δεν πρέπει να κάνω θόρυβο.
Πατάει στις μύτες.
Είναι κάτι που ξέρω καλά.
Να κινούμαι αθόρυβα... σχεδόν… περίπου…
να μη με καταλαβαίνει κανείς.
Πηγαίνει στις μύτες κοντά σε ένα σωρό από πράγματα. Σηκώνει το χέρι της και το βάζει μέσα στο σωρό, με τα μάτια κλειστά.
Ό,τι πιάσω.
Βγάζει ένα χουλα χουπ. Χαμογελάει.
Πάντα υπάρχουν πράγματα για να σε σώσουν
από μια δύσκολη κατάσταση. Όπως αυτή.
Όταν με ψάχνουν και δεν πρέπει να με βρουν.
Έχω πράγματα για κάθε στιγμή.
Που με σώνουν. Που μου κρατάνε συντροφιά.
Που με διασκεδάζουν. Που μου θυμίζουν.
Που μισώ. Που αγαπώ.
Πράγματα δικά μου...ή περίπου δικά μου.
Αλλά πάντα δικά μου.
Το κουδούνι ξαναχτυπά.
Πολύ επίμονος.
Σίγουρα είναι ο αδερφός μου.
Πάντα έτσι επέμενε από όσο μπορώ να θυμηθώ.
Ενοχλητικός…πολύ ενοχλητικός.
Κοιτάει την πόρτα.
Μήπως να του άνοιγα λίγο
και να του έλεγα ότι κοιμάμαι;…
όχι-όχι δεν θα ανοίξω.
Δεν θέλω να ξέρει.
Γυρίζει απότομα, έντρομη.
Κι αν δεν είναι ο αδερφός μου;
Αν είναι ο Σάββας;
αν το μετάνιωσε και θέλει να γυρίσει;
αν με αγαπάει πραγματικά;
Αν θέλει…
Σταματά. Σιωπή.
Δεν έχει σημασία.
Την απόφασή μου την έχω πάρει.
Είμαι ένα τακ μακριά από την ευτυχία.
Τόσο κοντά.
Αυτή η μετακόμιση θα είναι και η τελευταία.
Πάντα έφευγα μακριά από κάποιον
για να πάω σε κάποιον άλλον.
Όλες μου οι μετακομίσεις ήταν για να φύγω από κάποιον
για να με βρω μετά κοντά σε κάποιον άλλον
και πάλι από την αρχή.
Αυτή η μετακόμιση θα είναι για να φύγω μακριά από μένα
για να με βρω πάλι καλύτερη δυνατότερη και …ελεύθερη!
Σιωπή
Είναι η πρώτη φορά
που φεύγω μακριά από τον εαυτό μου.
Σιωπή. Κοιτάει προς την πόρτα. Ησυχία.
Έφυγε.
Τελικά δεν επέμεινε και πολύ.
Ίσως να μην ήταν ο αδερφός μου
αλλά όποιος και να ήταν πολύ λίγη σημασία έχει τώρα πια.
Οι αποφάσεις έχουν παρθεί
και το πρόγραμμα πρέπει να τηρηθεί!
Παύση
Είπα πρόγραμμα που πρέπει να τηρηθεί;
Γελάει
Ποιος να το φανταζόταν!
Ότι τηρώ κάποιο πρόγραμμα!
Και τί πρόγραμμα!
Του φευγιού μου!
Το καλύτερο! Το καλύτερο!
Αρχίζει και βάζει πάλι πράγματα μέσα στις κούτες.
Έτοιμη κι αυτή!
Η κούτα με τα πιατικά!
Κι αυτή. Η κούτα με τα βιβλία μου!
Την κλείνει με δισταγμό αλλά την κλείνει. Πάει σε μια άλλη.
Η κούτα με τους δίσκους μου
Βγάζει έναν δίσκο από βινύλιο. Ακούγεται το τραγούδι των Joy Division “Love will tear us apart again”.Χορευει.
Τα πράγματά μου, η ζωή μου ολόκληρη!
Όλα αυτά που με βάραιναν!
Όλα αυτά που με είχαν θάψει
και δεν μπορούσα να σηκωθώ.
Να αναπνεύσω!
Πρέπει να φύγω, να φύγω, Θεέ μου, να φύγω!
Τρέχει στην τσάντα της και βγάζει το κινητό της.
Καμιά εταιρία δεν θα μου χαλάσει τα σχέδια.
Είπα θα φύγω και θα φύγω!
Μιλάει στο κινητό. Σε κρεσέντο.
Ναι;
Ακούστε να σας πω δεν ξέρω τι σκατά κάνετε εκεί .
Αλλά εγώ θέλω την σύνδεσή μου τώρα.
Ακούτε; Τώρα!
Δεν θα ανεχτώ άλλη καθυστέρηση.
Δεν μπορώ να καθυστερώ άλλο.
Ακούτε; Είναι ανάγκη σας λέω, εξαιρετική ανάγκη.
Είναι επείγουσα κατάσταση.
Είναι θέμα ζωής και θανάτου.
Με ακούτε; Καταλαβαίνετε;
Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.
Αν δεν φύγω θα πεθάνω, θα πεθάνω!
Με ακούτε;
τι άνθρωποι είστε εσείς που δεν ακούτε ε; ΄
Τι σκατά άνθρωποι είστε εσείς
που δεν ακούτε ότι πρέπει να φύγω.
Σας λέω δεν αντέχω άλλο εδώ μέσα.
Δεν αντέχω άλλο ανάμεσα σε αυτά τα πράγματα…
Πράγματα… πράγματα…
δεν αντέχω άλλο μέσα σε αυτή τη ζωή…
Δεν αντέχω άλλο τη ζωή μου!
Κάθεται κάτω και κλαίει. Σιγοψιθυρίζει.
Τη ζωή μου…όλη τη ζωή μου.
Τη δική μου ζωή!
Τρέχει στο laptop.
Ναι..ήρθε.
Πάμε πάλι.
Λοιπόν έχουμε και λέμε.
Ρόζυ…Ναι Ρόζυ…
σα να κομπιάζει
Ρόζυ Χαριτοπούλου του Ευγένιου και της Ευθαλίας,
σταματάει για λίγο
Η μητέρα, θα ‘πρεπε να της το πω...
και στ αδέρφια μου... πρέπει να ξέρουν...
πάντα ήθελα να ξέρουν που είμαι...για να με βρίσκουν...
έχω λιγότερο από ένα λεπτό.
συνεχίζει να γράφει
Κωνσταντινουπόλεως 136, Αθήνα…
μου αρέσει αυτό το σπίτι…
το έφτιαξα με τόση χαρά…
πέρασα και καλές στιγμές…
πολλές καλές στιγμές.
Κι ας έφυγε ο Σάββας…
αφού ήταν να φύγει θα έφευγε έτσι κι αλλιώς…
μισό λεπτό έμεινε
με αμφιβολία
μπορεί ένα σπίτι να σε κρατήσει;
Μπορεί;...
Αριθμός Ταυτότητας Χ 00864
Αστυνομικό Τμήμα Ομονοίας...
δεν θα με παίρνουν πια οι τράπεζες...
θα μου λείψουν...μου θύμιζαν τις βλακείες μου...
για να μην τις ξανακάνω...
ημερομηνία έκδοσης 22-3-2008…
τότε άρχιζα να αγοράζω όλα αυτά τα πράγματα...
τα χάρηκα, ακόμα τα χαίρομαι...είναι δικά μου...
λιγότερο από μισό λεπτό
Γυρνάει και βλέπει όλα τα πράγματα.
όλα αυτά τα πράγματα…
είναι δικά μου …
όλος αυτός ο κόσμος...
είναι δικός μου.
Τον κόσμο που εγώ έφτιαξα.
Όλος αυτός ο κόσμος
που μου έδινε ευτυχία και δυστυχία
χαρά και λύπη.
Αυτός ο κόσμος που έφτιαξα εγώ...
και χάθηκα.
Και τώρα... βρέθηκα.
Για να χαθώ ίσως πάλι και να ξαναβρεθώ.
Από την αρχή.
Μέσα μου!
Στην Κόστα Ρίκα...
μπορεί να είναι η ευτυχία…
όχι όμως η δική μου ευτυχία.
Εδώ είναι.
Τη βλέπω, την αισθάνομαι,
τη μυρίζω, μπορώ να την αγγίξω,
να την ακούσω,
να τη γευτώ ακόμα!
Τέλειωσε ο χρόνος.
Τέλειωσε ο χρόνος;
Δε νομίζω...Όχι.
Τώρα ξεκίνησε.
Τώρα ξεκινά ο χρόνος.
Ο Χρόνος μου!
Η Κόστα Ρίκα είναι εδώ!
Γύρω μου.
Δυνατά.
Η Κόστα Ρίκα είναι εδώ Ρόζυ.
Η δικιά σου Κόστα Ρίκα.
Δες τη!
Κοίτα γύρω-γύρω και στροβιλίζεται.
Επιτέλους!
Ηρθα!
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου