Θα πάω στην
Κόστα Ρίκα το ερχόμενο Σαββατοκύριακο. Σάββατο βράδυ ή, το αργότερο, Κυριακή απόγευμα. Δυστυχώς, όχι με
αεροπλάνο. Όχι για
μόνιμη εγκατάσταση. Αυτό το σχέδιο παραπέμπεται στο όχι και τόσο μακρυνό μέλλον. Στον κατάλογο με τις χώρες όπου θα ήθελα να ζήσω, η μαγευτική
Κόστα Ρίκα δεσπόζει στην κορυφή, ενώ η χρεωκοπημένη σε όλα τα επίπεδα
Ελλάδα βρίσκεται κοντά στον πάτο. Το σχέδιο υπάρχει, αλλά περιμένει την κατάλληλη ώρα. Κόστα Ρίκα, όπως λέμε
Ιθάκη. Αλλά με καλύτερες αμμουδιές.
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, την έκπληξη που ένιωσα όταν έμαθα ότι παίζεται στην Αθήνα θεατρική παράσταση ονόματι
"Κόστα Ρίκα". Μπα, είπα μέσα μου, μάλλον πρόκειται για κάποιον αραχνοϊσκιωτο συμβολισμό, όπως λέμε "
Αλπεις" του
Γιώργου Λάνθιμου ή, εν πάση περιπτώσει,
"Ιθάκη", ξέρετε ποιού.
Σκαλίζοντας κάτω από την επιφάνεια, ανακάλυψα ότι ο
συμβολισμόςδεν είναι καθόλου
αραχνοϊσκιωτος. Η ερώτηση που συνοδεύει το μονόπρακτο του
Αλέξανδρου Ντερπούλη είναι:
"Εσύ θα τα παρατούσες όλα οικονομική κρίση, σχέσεις, μάνα, κι απλήρωτους λογαριασμούς για να πας να ζήσεις στην Κόστα Ρίκα; " Ακουει λέει! Θέλει και ρώτημα;
Πίσω από την καταιγίδα των καταφατικών απαντήσεων κρύβεται υπαρξιακή αγωνία και ένας, σπαραχτικός λένε όσοι είδαν την παράσταση, μονόλογος. Τον αποδίδει, για δεύτερη χρονιά, η ηθοποιός
Καλλιρόη Μυριαγκού, η ίδια που υποδύθηκε το βούρλο (
"Ματίνα Μανταρινάκη") στη χιλιοπαιγμένη σειρά
"Κωνσταντίνου και Ελένης".Μέχρι την ερχόμενη Κυριακή, στο
Κέντρο Λόγου και Τέχνης, στα
Εξάρχεια. Ίσα ίσα προλαβαίνω να προσθέσω το δικό μου "ναι"!
Και δεν θα είναι ψέμα. Οταν με χάσετε από τα μάτια σας, θα είμαι κρυμμένος κάπου ανάμεσα στις ζούγκλες, στα ηφαίστεια, στις ακρογιαλιές και τις χασιέντας της
"Πλούσιας Ακτής". Δεν είναι τόσο μακριά όσο ακούγεται.
