Πληροφορούμε το κοινό ότι η Παρασκευή 28 Οκτωβρίου είναι η τελευταία Παρασκευή που θα παίζεται η παράσταση. Από την επόμενη βδομάδα η παράσταση θα παίζεται κάθε Σάββατο στις 21:30 και Κυριακή στις 20:00.
Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011
Μειωμένο εισιτήριο για την Costa Rica
Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011
Σαββατιατικη Ελευθεροτυπία: στήλη "Να βγει κανεις ή να μην βγει"
Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011
- Να βγει κανείς ή να μη βγει;
Θέατρο: «Costa Rica»: ο απόλυτα παραδείσιος προορισμός, στον οποίο είναι έτοιμη να διαφύγει η Ρόζι. Μια απεγνωσμένη ηρωίδα που μοιάζει στους περισσότερους από εμάς. Ολοι οι λογαριασμοί της είναι απλήρωτοι καιρό.
Το Ιντερνετ στο σπίτι της κομμένο. Οι δε τράπεζες την καταδιώκουν για τα απλήρωτα χρέη της. Το «Costa Rica» του Αλέξανδρου Ντερπούλη, που ανεβαίνει ξανά στο 104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης, με μοναδική ερμηνεύτρια την Κ. Μυριαγκού, μπορεί να μας θυμίζει οικεία κακά, αλλά έχει την αρετή του σαρωτικού χιούμορ. Συμμεριζόμενο μάλιστα «τους καιρούς και τις δυσκολίες των πολλών ανθρώπων που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στη θέση της Ρόζυς», το «104» προσφέρει εισιτήριο προς δέκα ευρώ την Παρασκευή 28 του μήνα, ανήμερα της εθνικής επετείου. Διπλό το δέλεαρ. ΙΩ.Κ .
Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011
Ειδική Προσφορά για την παράσταση Costa Rica
Συμμεριζόμενοι τους καιρούς και τις δυσκολίες των πολλών ανθρώπων που βρίσκονται αυτή την στιγμή στη θέση της «Ρόζυς», το θέατρο μας προσφέρει την παράσταση στην τιμή του μειωμένου εισιτηρίου των 10 ευρώ για την Παρασκευή 21 Οκτωβρίου και την Παρασκεύη 28 Οκτωβρίου.
Τις ίδιες ημέρες οι άνεργοι που είναι εγγεγραμμένοι στο
Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011
Κλήρωση διπλών προσκλήσεων
Οι εκδόσεις Καστανιώτη κληρώνουν διπλές προσκλήσεις στους συμμετέχοντες στην σελίδα στο facebook
Καλή επιτυχία!
Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011
Ένα κλικ μακρυά...συνέντευξη της Καλλιρρόης Μυριαγκού.
Η Ρόζυ δεν θέλει απλώς να φύγει. Είναι αποφασισμένη. Ή μάλλον είναι αναγκασμένη. Και χαμένη. Και εγκλωβισμένη. Η Ρόζυ είναι μια γυναίκα γύρω στα 35 που θέλει να πάει στην Κόστα Ρίκα. Δύο ημέρες πριν την συναντήσουμε βλέπει σε διαφήμιση τουριστικού γραφείου το φανταστικό προορισμό. Αλλωστε, η Κόστα Ρίκα είναι η πιο χαρούμενη χώρα του πλανήτη, σύμφωνα με έρευνες. Εκει θα βρει την ευτυχία!
Η πραγματική ιδέα του ταξιδιού στην Κόστα Ρίκα ανήκει στην Καλλιρόη Μυριαγκού και τους φίλους της. Τον προηγούμενο Σεπτέμβριο συζητούσαν για τα οικονομικά τους προβλήματα και το αβέβαιο μέλλον, και η πιθανότητα φυγής έμοιαζε πολύ μεγάλη. Ωστόσο, παρέμειναν στην Ελλάδα και έκαναν τις ανησυχίες τους παράσταση. Μετά από μεγάλο διάστημα αυτοσχεδιασμών, ο Αλέξης Ντερπούλης έγραψε το κείμενο της παράστασης, η Πωλίνα Καραναστάση το σκηνοθέτησε και η Καλλιρρόη Μυριαγκού ανέλαβε το ρόλο της Ρόζυ. Οπως λέει η Καλλιρρόη: «Σε περιόδους σύγχυσης, αποπροσανατολισμού και αντίξοων συνθηκών είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να δημιουργείς. Μετά από απορρίψεις, οικονομικά προβλήματα και προσωπικό χάσιμο εμείς φτιάξαμε αυτή την παράσταση. Είναι ό,τι καλύτερο τελικά».
Η Καλλιρρόη υπηρετεί το θέατρο εδώ και 16 χρόνια. «Ημουν αποφασισμένη ότι θα ασχοληθώ με αυτό από 10 χρόνων. Από μικρή διάβαζα πάρα πολύ και αυτή η αγάπη μου προς τα κείμενα με οδήγησε στη σκηνή», αναφέρει η ίδια και συνεχίζει: «Η πρώτη μου παράσταση, όταν τελείωσα τη σχολή Βεάκη, ήταν το ‘Λεόντειος και Λένα’. Εγώ έπαιζα την Λένα και ο Αιμίλιος Χειλάκης τον Λεόντειο».
Πώς νιώθει όμως στην παράσταση Κόστα Ρίκα; «Είναι όλα πολύ όμορφα. Αν και τελικά δεν έχω πολλά κοινά στοιχεία με την Ρόζυ. Εκείνη είναι στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού. Δεν ξέρει τι της γίνεται. Της έχουν κάνει κατάσχεση, έχει χωρίσει, έχει πακετάρει τα πράγματά της και δεν ξέρει πού να πάει. Είναι σε κατάσταση πανικού». Στο τέλος όμως βρίσκει τον εαυτό της, επισημαίνω, και η Καλλιρρόη μού εξηγεί. «Αυτό που θα ήθελε η Ρόζυ είναι να μπορεί να κάνει ένα κλικ και να εξαφανιστεί. Στο τέλος όμως γίνεται αισιόδοξη. Μέσα από την αναδρομή που κάνει στο παρελθόν βρίσκει την παιδική της ηλικία. Βγάζει αυτό το κοστούμι και φοράει τα παιδικά της ρούχα. Ξαναβρίσκει τον εαυτό της». Το μόνο κοινό στοιχείο της πρωταγωνίστριας με την ηρωίδα είναι οι ψεύτικες ανάγκες που και οι δύο (και όλοι μας) έχουν δημιουργήσει.
«Εχουμε εγκλωβιστεί κυνηγώντας τις χίλιες δύο ανάγκες που μας έχουν γίνει απαραίτητες. Και μέσα σε αυτό το κυνήγι χάνουμε εντελώς το κέντρο μας, την ουσία μας. Κυνηγάμε την καθημερινότητα με ένα τρόπο χαοτικό και άπληστο ξεχνώντας τι είναι αυτό που μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους».
Η φυγή όμως της Ρόζυ δεν είναι λύση. Ακόμα και να φτάσει στην Κόστα Ρίκα δεν λύνονται τα προβλήματά της. Αν δεν βάλει σε μία σειρά τις σκέψεις της, θα κάνει πάλι τα ίδια λάθη. Είτε είναι εδώ, είτε στην Κόστα Ρίκα.
Βέβαια, μπορεί η Κόστα Ρίκα με την Ελλάδα να μην μοιάζουν και πολύ, ως προς την ευτυχία των κατοίκων, αλλά και οι δύο χώρες έχουν πόλεις με το όνομα Αθήνα και Σπάρτη. Ο Χοσέ Ραφαέλ ντε Καλέγκος Αλβαράδο, πρόεδρος της χώρας, το 1834 για να αποδείξει την αγάπη του στην Ελλάδα, ίδρυσε όχι μόνο την Αθήνα και τη Σπάρτη, αλλά και την πόλη Grecia. «Στην Κόστα Ρίκα μπορείς να πας χωρίς βίζα και μπορείς να οδηγήσεις με το δίπλωμα οδήγησης που έχεις» μου τονίζει η Καλλιρρόη.
Δεν μπορώ να αντισταθώ και την ρωτάω για το ρόλο που την έκανε γνωστή στο ευρύ κοινό. Η ερμηνεία της στο «Κωνσταντίνου και Ελένης» άφησε εποχή και η Ματίνα Μανταρινάκη μπαίνει κάθε μέρα στο σπίτι μας εδώ και 12 χρόνια. Ωστόσο, εκείνη δεν δείχνει το ίδιο ενθουσιασμένη με αυτό το ρόλο. «Δεν έκανα ποτέ πολύ τηλεόραση αλλά εξαιτίας των επαναλήψεων με έχουν όλοι ταυτίσει με αυτόν το ρόλο. Είναι μεγάλη παγίδα αυτό. Εγώ όχι απλώς δεν το εκμεταλλεύτηκα, αλλά έμεινα και για πολλά χρόνια άνεργη, λέγοντας ‘όχι’ σε δουλειές που μου ζητούσαν να επαναλάβω το ίδιο μοτίβο».
| Info | |
| 104 Θέατρο Κέντρο Λόγου και Τέχνης, Θεμιστοκλέους 104, Εξάρχεια. Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 9.30 και Κυριακή στις 8.00. Σκηνικά-κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη, Μουσική: Blaine Reinenger, Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη, Φωτογραφίες: Μενέλαος Μυρίλλας. |
Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011
Η Καλλιρόη Μυριαγκού στην Αthens Voice
Costa Rica
Η πρωταγωνίστρια της παράστασης-μονόλογου “Costa Rica” Καλλιρόη Μυριαγκού μιλάει στην A.V. για το ρόλο της
«Είμαι η Ρόζι, μια γυναίκα κάπου μεταξύ 30 και 40 χρονών που δούλευα παλιά σε μια διαφημιστική εταιρεία. Θα μπορούσα να πω πως είμαι ένα γνήσιο δείγμα αυτού του περιβόητου lifestyle που χαρακτήριζε πολλούς Έλληνες την περασμένη δεκαετία. Σήμερα η ζωή μου έχει ανατραπεί εντελώς. Έχω απολυθεί, χρωστάω σε τράπεζες, μου κάνουν έξωση, οι σχέσεις μου είναι σε διάλυση. Και αποφασίζω ν’ αλλάξω ζωή. Με τα τελευταία μου χρήματα έχω βγάλει εισιτήριο για την Κόστα Ρίκα – είναι μια χώρα που λόγω φύσης, στο μυαλό μου, ταυτίζεται με τον παράδεισο. Οι θεατές με βρίσκουν μέσα στο σπίτι, ανάμεσα από ανοιχτές βαλίτσες που περιμένουν να τις τακτοποιήσω για την αναχώρησή μου. Η εικόνα του σπιτιού μου θυμίζει κάτι από “Ευτυχισμένες μέρες” του Μπέκετ, κι εγώ ως μια Γουίνι μιλάω ακατάπαυστα ή μάλλον τακτοποιώ: βαλίτσες και κυρίως σκέψεις, σχέσεις… το παρελθόν μου. Αν δεν το τακτοποιήσω πώς θα πάω στο μέλλον; Αυτή η διαδικασία της επιστροφής προς τα μέσα με πηγαίνει προς την ωριμότητα. Μέσα σ’ αυτό το συνειρμικό χάος ανακαλύπτω πράγματα για μένα που ο τρόπος ζωής μου δεν με άφηνε μέχρι πρότινος να δω. Η μεγαλύτερη δυσκολία-πρόκληση του ρόλου ήταν κάθε καινούργια σκέψη που σκάει στο μυαλό μου να φαίνεται σαν να εμφανίστηκε εκείνη την ώρα – μη σκηνοθετημένη. Αυτή η παράσταση δείχνει σα να δημιουργήθηκε επειδή “έπρεπε”. Ξεκίνησε από μια τυχαία συνάντησή μας (συγγραφέας, σκηνοθέτρια κι εγώ), που αν και φίλοι είχαμε χαθεί. Αυτή οδήγησε σε συζητήσεις για τις αγωνίες μας – αυτή έδωσε και το έργο, που εμπεριέχει και πολλούς αυτοσχεδιασμούς. Ακόμα και οι άλλοι συντελεστές που ήρθαν κατόπιν, μπήκαν γρήγορα στο νόημα και δεν υπήρχε κόπος για εξηγήσεις. Ίσως, γιατί τελικά είναι ένα έργο που με χιούμορ ασχολείται με σκέψεις και αγωνίες που κατατρύχουν όλους μας αυτές τις δύσκολες ημέρες».
“Costa Rica” του Αλέξανδρου Ντερπούλη. Σκηνοθεσία: Πωλίνα Καραναστάση. 104, Θεμιστοκλέους 104, Εξάρχεια, 210 3826.185, Παρ. & Σάβ. 21.30 & Κυρ. 20.00, € 15, 10 μειωμένο.
Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011
Καλλιρόη Μυριαγκού: Ταξίδι στην Costa Rica
Καλλιρόη Μυριαγκού: Ταξίδι στην Costa Rica
Παρασκευή, 18 Μαρτίου 2011
Από το Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011 θα παρουσιαστεί στο θέατρο 104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης η παράσταση Costa Rica, ένας
μονόλογος του Αλέξανδρου Ντερπούλη με την Καλλιρρόη Μυριαγκού. Η ηθοποιός λίγες ημέρες πριν την πρεμιέρα μιλά στο Culturenow.gr για την παράσταση, τον επίγειο παράδεισο, την ευτυχία και τις τάσεις φυγής της ηρωίδας Ρόζυ η οποία καλείται να δώσει απάντηση στο καίριο ερώτημα: Αλήθεια πως αναγνωρίζει κανείς την ευτυχία από την αρχή;
Συνέντευξη: Μαριάννα Παπάκη
CultureNow.gr: Από τις 26 Φεβρουαρίου θα παρουσιάσετε στο θέατρο 104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης την παράσταση Costa Rica. Μιλήστε μας λίγο για το έργο του Αλέξανδρου Ντερπούλη… Πώς προέκυψε και ποια είναι με λίγα λόγια η υπόθεσή του;
Καλλιρρόη Μυριαγκού: Μιλάει για την ανάγκη μας να τα παρατήσουμε όλα και να φύγουμε μακριά, πολύ μακριά, για να κάνουμε μια πραγματικά καινούργια αρχή! Η Ρόζυ, η ηρωίδα του έργου, επιθυμεί διακαώς να φύγει για Costa Rica. Στο σπίτι της όλα είναι πακεταρισμένα, οι βαλίτσες έτοιμες ή σχεδόν έτοιμες. Το μόνο που μένει είναι ένα τακ στο πληκτρολόγιο και έχει το εισιτήριο χωρίς επιστροφή για την Costa Rica.
Μόνο που αυτό το τακ δεν είναι τόσο απλό. Το τηλέφωνο χτυπάει, το ίντερνετ κόβεται, το φορτηγό δεν έρχεται ποτέ, οι τράπεζες την καταδιώκουν για τα χρέη της, οι άντρες της ζωής της την αναζητούν, η μάνα της, της αφήνει μηνύματα στον τηλεφωνητή, ο αδερφός της, της χτυπάει την πόρτα… Όλη της η ζωή, όλα τα λάθη που έχει κάνει θα την εμποδίσουν να πατήσει το πληκτρολόγιο και να καταφέρει αυτό το τακ που θα της επιτρέψει να αποδράσει στην εξωτική Costa Rica;
Ξεκίνησε ως μια ιδέα παλιοπαρέας, ύστερα μπήκαν οι αυτοσχεδιασμοί και σιγά σιγά ολοκληρώθηκε η γραφή του από τον Αλέξανδρο Ντερπούλη.
Cul.N.: Η Costa Rica είναι ο παράδεισος – ζητούμενο; Ο απόλυτος προορισμός; Ποια είναι η δική σας Costa Rica;
Κ.Μ.: Η Costa Rica συμβολίζει την ανάγκη του κάθε ανθρώπου που βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής του, έχει χάσει το δρόμο του και θέλει να βρει την ευτυχία. Η δική μου Costa Rica είναι να βρίσκω τη χαρά και την ευτυχία στο απόλυτο τώρα. Πράγμα που δεν είναι εύκολο πολλές φορές.
Cul.N.: Το έργο είναι ένας μονόλογος. Ερμηνεύετε, αν δεν κάνω λάθος, πρώτη φορά μονόλογο. Πώς είναι η εμπειρία και ποια είναι τα εμπόδια αλλά και το δέλεαρ του μονολόγου για έναν ηθοποιό;
Κ.Μ.: Ναι, είναι η πρώτη φορά, θα έλεγα ότι είναι μια σημαντική εμπειρία γιατί σηκώνεις με έναν τρόπο όλο το βάρος της παράστασης, αναμετριέσαι με τον εαυτό σου και έρχεσαι αντιμέτωπος με όλους τους φόβους και τις δυσκολίες που έχεις. Από την άλλη, έχεις την ευκαιρία να κάνεις μια ολοκληρωμένη πρόταση να συμβάλλεις πιο ουσιαστικά στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Στο συγκεκριμένο μονόλογο, επειδή παρακολουθούμε τη σκέψη της ηρωίδας, έχει αξία πως αυτή επικοινωνείται με το κοινό ακριβώς, μα ακριβώς, τη στιγμή που γεννιέται.
Cul.N.: Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ πως ολοένα και περισσότερα νέα ελληνικά θεατρικά έργα έχουν ως κύριο χαρακτηριστικό θέμα την τάση φυγής νέων ανθρώπων. Πού οφείλεται αυτό κατά τη γνώμη σας, πόσο συνδέεται με τη σύγχρονη πραγματικότητα και πόσο απαισιόδοξο σημάδι μπορεί να είναι, αν κατά τη γνώμη σας, είναι.
Κ.Μ.: Αυτό είναι αλήθεια και είναι αποτέλεσμα όλων των δυσκολιών που έχουν προκύψει στη χώρα τελευταία. Τα πράγματα είναι δύσκολα και απογοητευτικά. Δεν υπάρχουν οι συνθήκες για να σπουδάσει, να αναπτυχθεί πνευματικά και να απορροφηθεί στην αγορά εργασίας ο νέος άνθρωπος. Πάντα έτσι ήταν τα πράγματα στην Ελλάδα. Για να αλλάξει αυτό πρέπει να γίνουν τεράστιες αλλαγές στην ουσία των πραγμάτων ξεκινώντας ο καθένας από τον εαυτό του, να αλλάξει ο καθένας τον εαυτό του. Μπορεί;
Cul.N.: Ως ηθοποιός ποια θα ήταν, αν υπήρχε ή και αν πιστεύετε πως υπάρχει, η «Ιδανική Πολιτεία» θεατρικά; Η χώρα που αποτελεί τον θεατρικό παράδεισο σήμερα για έναν καλλιτέχνη;
Κ.Μ.: Οι πιο αναπτυγμένες χώρες είναι πιο κοντά σε αυτό. Αλλά δεν πιστεύω ότι υπάρχει πουθενά παράδεισος για τον καλλιτέχνη. Και γιατί να υπάρχει; Αν υπήρχε δεν θα υπήρχε καν τέχνη.
Cul.N.: Και για την Ελλάδα ποια είναι η γνώμη σας σχετικά με τη θεατρική πραγματικότητα τόσο ως προς τις παραστάσεις και τις παραγωγές όσο και ως προς τις συνθήκες δημιουργίας;
Κ.Μ.: Είναι αρκετά παρήγορο ότι αυτή τη στιγμή στην Αθήνα υπάρχει μεγάλη ανάγκη για δημιουργία, άπειρες ομάδες παλεύουν χωρίς πόρους, χωρίς κανένα στήριγμα, δημιουργώντας έτσι το δικό τους δρόμο αντίστασης.
Cul.N.: Τα δικά σας καλλιτεχνικά όνειρα ποια είναι; Κλείνοντας, μιλήστε μας λίγο για εσάς… Πότε αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το θέατρο;
Κ.Μ.: Να μπορώ να συνεχίζω να ζω από τη δουλειά μου, χωρίς να φοβάμαι, να αποφεύγω όσο μπορώ τους συμβιβασμούς, να βρίσκω κάθε φορά το αληθινά καινούριο στην τέχνη μου, να βρίσκω ανθρώπους που έχουν τις ίδιες αναζητήσεις, να εξακολουθώ να ανήκω στη θεατρική οικογένεια της χώρας μου.
Cul.N.: Υπήρξε κάποια παράσταση – ερέθισμα που σας κέντρισε το ενδιαφέρον και σας ώθησε να στραφείτε επαγγελματικά προς αυτή την κατεύθυνση;
Κ.Μ.: Ναι, υπήρχε, όταν είδα «Το σωσμένο» του Έντουαρντ Μπόντ, στο θέατρο «Εμπρός». Ήταν τότε κάτι πραγματικά καινούργιο που μου άνοιξε νέους ορίζοντες και κίνησε το ενδιαφέρον μου για το σύγχρονο θέατρο.
Cul.N.: Ως Καλλιρόη τι θα λέγατε στους νέους ανθρώπους που αναζητούν την Costa Rica τους και ως Ρόζυ ποια φράση του έργου θα επιλέγατε για να τους προτείνετε να παρακολουθήσουν την παράσταση;
Κ.Μ.: Να ψάξουν να βρουν την πραγματική τους Costa Rica, αυτή που κρύβεται μέσα τους και όχι την ψευδαίσθηση, να τολμούν, να μην φοβούνται και τέλος να παίρνουν όση πιο πολλή γνώση γίνεται από όπου μπορούν. Η φράση κλειδί του έργου είναι «Πως αναγνωρίζει κανείς την ευτυχία; Αλήθεια πως αναγνωρίζει κανείς την ευτυχία από την αρχή; Να ένα καλό ερώτημα να απαντήσεις Ρόζυ».
Σας ευχαριστώ πολύ
Κ.Μ.: Κι εγώ σας ευχαριστώ
Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011
Ο Αλέξανδρος Ντερπούλης στο in.gr
Αλ.Ντερπούλης: Ως συγγραφέας είμαι «λευκό χαρτί»
Μεταξύ θεάτρου, κινηματογράφου και λογοτεχνίας, ο Αλέξανδρος Ντερπούλης προτιμά και τα τρία! «Δοκιμάζει» συνεχώς τις συγγραφικές του ικανότητες, με κοινό παρανομαστή την επικοινωνία με το κοινό. Ο συγγραφέας μίλησε στο in.gr/Books για τη δημιουργική γραφή και τα μελλοντικά του σχέδια.
Συνέντευξη στη Μαίρη Ε. Μπιμπή
Βιβλία, κινηματογράφος, θέατρο, κοινός παρανομαστής η γραφή. Και πίσω απ’ τη γραφή, κρύβεται η ανάγκη για έκφραση ή κάτι άλλο; Η αμφίδρομη επικοινωνία με το κοινό ή η εξωτερίκευση σκέψεων με αποδέκτη τον ίδιο σας τον εαυτό;
Πίσω από τη γραφή βρίσκεται πάντα η επιθυμία αλλά και η ανάγκη να εξωτερικεύσω θέματα που με απασχολούν και με προβληματίζουν αλλά όχι ως ένας εσωτερικός μονόλογος. Σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα επιχειρούσα καμιά «έκθεση» προς τα έξω, δεν θα έγραφα. Με οποιοδήποτε είδος γραφής λογοτεχνία, θέατρο και σενάριο, εκφράζω πρώτιστα τον πόθο μου να επικοινωνήσω στους συνανθρώπους μου τις σκέψεις μου και τον τρόπο που βλέπω όσα συμβαίνουν γύρω μου. Να τους κάνω να προβληματιστούν μαζί μου και να σκεφτούν. Είναι μια επιβεβαίωση ότι δεν είμαι μόνος κι ότι έχουμε όλοι μας έναν κοινό παρανομαστή που μας ενώνει.
Η παρουσία σας σε διαφορετικά είδη λόγου έχει στόχο να προσεγγίσει ένα διαφορετικό κοινό ή να δοκιμάσετε τις δικές σας δυνατότητες ως παραγωγός λόγου και τέχνης;
Πειραματίζομαι, θα έλεγα καλύτερα, με διαφορετικά είδη γραφής, τουλάχιστον όσον αφορά στην εκτέλεσή τους, γιατί με γοητεύει η διαδικασία του καθενός από αυτά. Στην ουσία όμως όλα τα είδη της Δημιουργικής Γραφής έχουν κοινή βάση και κοινό σκοπό. Να ειπωθεί μια ολοκληρωμένη ιστορία που θα αφορά και θα συγκινεί όλους. Κι όταν λέω «συγκινεί» εννοώ να τον παρασύρει και να ταυτιστεί με αυτήν. Η προσέγγιση διαφορετικού κάθε φορά κοινού είναι τελείως έξω από την οπτική μου. Οταν έχω να πω κάτι και το λεω με όση αλήθεια κρύβω μέσα μου, τότε θέλω να πιστεύω ότι προσεγγίζω γενικά το κοινό, ανεξαρτήτως των προσωπικών προτιμήσεων που αυτό έχει. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάποιος βλέπει μόνο θέατρο ή μόνο κινηματογράφο ή διαβάζει αποκλειστικά και μόνο λογοτεχνία. Μπορείς να κάνεις με την ίδια θέρμη και τα τρία μαζί.
Στο τελευταίο σας βιβλίο «Το νησί κάτω από την ομίχλη» υπάρχει έντονο το στοιχείο του θρίλερ. Είναι ένας τρόπος να μιλήσετε για την θρησκεία σ’ ένα κοινό που σήμερα την έχει απαξιώσει; Ή μήπως το θρίλερ είναι ένα είδος που «πουλάει» περισσότερο στο αναγνωστικό κοινό;
«Το νησί κάτω από την ομίχλη» είναι ένα εκκλησιαστικό/θρησκευτικό θρίλερ με αρκετά μεταφυσικά/γοτθικά στοιχεία. Σκοπός μου δεν είναι να μιλήσω για τη θρησκεία. Τη χρησιμοποιώ όμως ως μέσον, ως άλλοθι αν θέλετε, για να εκφράσω ένα καθολικό ζήτημα, αυτό της Πίστης. Οταν λέω Πίστη δεν εννοώ κατ' ανάγκη την θρησκευτική πίστη. Η θρησκεία και το πως ο καθένας πραγματώνεται μέσα από αυτήν, είναι σαφώς ένα καλό «σχήμα», απόλυτα κατανοητό σε όλους, για να κάνουν μετέπειτα οποιαδήποτε αναγωγή θέλουν σε άλλα επίπεδα της ζωής τους.
Το θρίλερ είναι αλήθεια ότι πουλάει στο αναγνωστικό κοινό αλλά όχι το ελληνικό θρίλερ. Οι Έλληνες δεν πιστεύουν ότι κάποιος Ελληνας συγγραφέας μπορεί να γράψει καλό θρίλερ γιατί δεν υπάρχει μέσα στην παράδοσή μας, όπως στους Αγγλους ή τους Αμερικάνους, ή έτσι πιστεύουν τουλάχιστον. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα πουλάνε περισσότερο ξένοι λογοτέχνες που έχουν ασχοληθεί με το είδος. Με «Το νησί κάτω από την ομίχλη» κάνω μια προσπάθεια να αποδείξω πως και υλικό έχουμε στην Ελλάδα εκμεταλλεύσιμο γι' αυτό το είδος αλλά και τον τρόπο να το κάνουμε θελκτικό στους αναγνώστες.
Όπως αναφέρατε, πίσω από το θρησκευτικό αυτό θρίλερ, κρύβεται η διαμάχη μεταξύ πίστης και έρευνας. Εσείς τι έχετε ανάγκη περισσότερο, να πιστεύετε κάπου ή να ερευνάτε κάτι;
Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως χρειάζεται μεγάλη πίστη για να ερευνήσω με πάθος κάτι. Χρειάζονται και τα δύο αν θέλω να φτάσω στην ολοκλήρωση. Χωρίς την πίστη δεν θα ερευνούσα τίποτα και χωρίς την έρευνα δεν θα πίστευα σε τίποτα. Σκεφτείτε μόνο ότι και για να πιστέψουμε κατ' αρχάς στον εαυτό μας, που το θεωρώ ως την απόλυτα αναγκαία πίστη, θα πρέπει πρώτα να ψάξουμε βαθειά μέσα μας, να ερευνήσουμε δηλαδή, τι είμαστε, τι θέλουμε, τι μπορούμε και που πάμε.
Αυτή την περίοδο στο 104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης των εκδόσεων Καστανιώτη η Καλλιρρόη Μυριαγκού ερμηνεύει τον μονόλογο Costa Rica, όπου η ηρωίδα εξωτερικεύει την ανάγκη να αποδράσει από την καθημερινότητά της. Ποιο ήταν το ερέθισμα για να γράψετε τον θεατρικό αυτό μονόλογο; Αλήθεια πόσο εύκολο ήταν να γράψετε έναν γυναικείο μονόλογο;
Η ιδέα ξεκίνησε από την Καλλιρρόη Μυριαγκού, την Πωλίνα Καραναστάση που σκηνοθέτησε την παράσταση και από εμένα. Φίλοι και οι τρεις από πολύ παλιά, κάποια στιγμή συνειδητοποιήσαμε ότι έχουμε κοινά βιώματα αν και οι ζωές μας δεν είχαν την ίδια πορεία. Και το καλό είναι ότι όχι μόνο οι δικές μας ζωές είχαν αυτές τις ομοιότητες αλλά και πολλών γνωστών μας. Μιας γενιάς που βίωσε την εξαπάτηση με όλο της το είναι, που βρέθηκε σε ερωτικό, πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό αδιέξοδο, ψάχνοντας να βρει τις λύσεις που θα τους απεγκλωβίσουν και θα τους κάνουν και πάλι να νιώσουν Ανθρωποι με όλη τη σημασία της λέξης.
Τώρα για το αν ήταν εύκολο να γράψω γυναικείο μονόλογο, προσωπικά πιστεύω ότι ως συγγραφέας οφείλω να είμαι «άφυλος» όπως και «ανήθικος», να έχω μια σειρά κι από άλλα χαρακτηριστικά που αρχίζουν με α- στερητικό. Γιατί καλούμαι να γράψω για χαρακτήρες που είναι και πρεσβεύουν άλλα από αυτά που είμαι και πιστεύω εγώ. Ως συγγραφέας είμαι «λευκό χαρτί» και κάθε φορά αναπτύσσω από το μηδέν τα πλάσματα και την ιστορία που δημιουργούν, πολλές φορές από μόνα τους. Οσο δύσκολο είναι να γράψω για έναν άνδρα ή για ένα παιδί, άλλο τόσο δύσκολο είναι να γράψω για μια γυναίκα. Την ίδια έρευνα θα κάνω, την ίδια παρατήρηση και την ίδια πορεία θα ακολουθήσω ώστε να τους κάνω αληθοφανείς.
Η επικοινωνία με το κοινό, αναγνώστες και θεατές, πόσο επηρεάζει τη γραφή σας; Οι αντιδράσεις, τα σχόλια τους εισχωρούν με κάποιο τρόπο στα συγγραφικά σας εγχειρήματα ή παράγετε σε «πνευματικό κενό»;
Και σαφώς με αφορά η γνώμη του κοινού, τα σχόλιά τους, η κριτική τους και οι αντιδράσεις τους. Θα ήμουν ψεύτης αν ισχυριζόμουν το αντίθετο. Σε αυτούς απευθύνεται ό,τι γράφω και από αυτούς θα επιβεβαιωθώ, θα δικαιωθώ ή όχι. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι με επηρεάζουν στην λογοτεχνική, θεατρική ή σεναριακή μου παραγωγή. Κυρίως, γράφω αυτό που με απασχολεί κάθε φορά, προσπαθώντας να του δώσω καθολική μορφή και σημασία ώστε να αφορά και άλλους. Δεν οδηγεί το κοινό. Ο δημιουργός προτείνει και κατευθύνει. Η συμπόρευση του κοινού μαζί του είναι το μεγάλο έπαθλο που λυτρώνει και τους δύο ισάξια.
Τελικά, τι είναι ευκολότερο να δημιουργείς: ένα λογοτεχνικό κείμενο, ένα σενάριο ή ένα θεατρικό έργο; Στο κοινό σήμερα, τι έχει μεγαλύτερη απήχηση, και γιατί;
Καθένα από αυτά τα είδη έχει τις δυσκολίες και τις ευκολίες του. Η τεχνική παίζει μεγάλο ρόλο σε αυτό, πέρα από την έμπνευση που έχω και το όποιο ταλέντο διαθέτω. Εχω σπουδάσει και γνωρίζω καλά τους «νόμους» που διέπουν αυτά τα είδη. Σαφώς πιο χρονοβόρο είναι ένα μυθιστόρημα γιατί έχω να διαχειριστώ όχι μόνο διαλόγους αλλά και σκέψεις, συναισθήματα, περιγραφές και γεγονότα. Από την άλλη όλα αυτά πρέπει να τα ενσωματώσω με ευφάνταστο τρόπο μόνο στους διαλόγους σ’ ένα σενάριο ή σ’ ένα θεατρικό κείμενο. Και τα τρία είδη όμως έχουν την γοητεία τους στη διαδικασία γραφής τους και όλες οι δυσκολίες ξεπερνιούνται από την επιθυμία μου να τα δω ολοκληρωμένα και ειλικιρινά ειπωμένα.
Εχω την εντύπωση ότι περισσότερη απήχηση έχει η λογοτεχνική γραφή, αν βασιστώ στην ζήτηση που έχει το συγκεκριμένο είδος στο Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής που διευθύνω εδώ και έξι χρόνια αλλά και από τα 15 χρόνια που συνολικά διδάσκω τα τρία αυτά είδη.
Επόμενα συγγραφικά εγχειρήματα υπάρχουν, και σε ποιους τομείς;
Το «Νησί κάτω από την ομίχλη» είναι η αρχή μιας τετραλογίας. Μετά την Πίστη που ασχολήθηκα σε αυτό το μυθιστόρημα, θα ακολουθήσουν άλλα τρία μυθιστορήματα με θέμα την Αγάπη, την Σοφία και την Ελπίδα αντίστοιχα. Τώρα αρχίζω και μαζεύω υλικό για το δεύτερο της σειράς που θα αναφέρεται στην Αγάπη. Συγχρόνως έχω αρχίσει να διασκευάζω τον θεατρικό μονόλογο «Costa Rica» σε νουβέλα, μια αντίθετη διαδικασία αλλά αρκετά προκλητική για να ασχοληθώ. Επίσης τελειώνω ένα σενάριο για ταινία μεγάλου μήκους. Είναι μια screwball comedy,ένα είδος ξεχασμένο από τα τέλη της δεκαετίας του 1940, τουλάχιστον στην αμερικάνικη κινηματογραφική παραγωγή. Ομως το είδος αυτό που αναπτύχθηκε στην Αμερική μετά το οικονομικό «κραχ» του 1929 και έδωσε ελπίδα και διασκέδαση σε όλους τους ταλαιπωρημένους πολίτες, μοιάζει να είναι αναγκαίο και στη χώρα μας σήμερα όσο ποτέ, μ' όλη αυτή την οικονομική καταστροφή που βιώνουμε και που έχει επιπτώσεις σε πολλά επίπεδα. Επίσης έχω τελειώσει και βρίσκομαι στο στάδιο της διόρθωσης τριών θεατρικών μονοπράκτων με κοινό άξονα και ενός ακόμα θεατρικού έργου. Και βλέπουμε.
Γραφή βάσει «σχεδίου» ή έμπνευσης; Στις μέρες μας όλο και περισσότερο οι εκδότες «πιέζουν» τους πνευματικούς δημιουργούς, μέσω των συμβολαίων.
Αυτό είναι μια προσωπική επιλογή και δεν υπάρχει κάποιος κανόνας. Αλλοι λειτουργούν μόνο με την έμπνευση, άλλοι μόνο βάσει σχεδίου. Πολλές φορές συμβαίνουν και τα δύο. Προσωπικά, αν έχω να πω κάτι, θα το κάνω, έχω δεν έχω έμπνευση. Οι συγγραφείς δεν πάσχουν απο έλλειψη έμπνευσης. Πολλές φορές θέλουμε να πούμε κάτι και δεν ξέρουμε τον τρόπο να το πούμε κι αυτό καλούμαστε να ψάξουμε. Είναι θέμα δουλειάς και όχι «μούσας». Χώρια ότι η «αρρώστια» που μας ταλανίζει είναι η τεμπελιά την οποία αποδίδουμε πολύ καλά τεχνηέντως στην έλλειψη έμπνευσης.
Το να πιέζεις έναν συγγραφέα να γράψει το επόμενο δημιούργημά του με οποιονδήποτε τρόπο μπορεί να είναι ανεπίτρεπτο, αλλά αυτό μπορεί να σημαίνει ότι έχεις αναγνωρίσει πως η γραφή του είναι αξιόλογη και έχει απήχηση στο κοινό. Αν δεν μπορεί ο ίδιος να το καταλάβει και να αξιοποιήσει κατάλληλα και αποτελεσματικά αυτό του το χάρισμα, ας το κάνει κάποιος άλλος γι αυτόν. Απ' την άλλη, πολλοί είναι αυτοί που λειτουργούν καλύτερα με dead lines και εγώ είμαι ένας απ αυτούς.
Η επιτυχία ενός πνευματικού έργου καθορίζεται από την απήχηση που έχει στο κοινό στο οποίο απευθύνεται ή από τα βραβεία που απονέμουν σ’ αυτό οι διάφοροι φορείς;
Μεγάλο θέμα αν μέσα σε αυτό προσθέσεις και τις κριτικές που γράφονται κατά καιρούς για τα πνευματικά έργα. Η αλήθεια είναι ότι όλοι θέλουμε να απολαμβάνουμε τα πάντα: και τις καλές κριτικές και την μεγάλη απήχηση στο κοινό και τα βραβεία. Οποιος τα πετύχει έχει εκπληρώσει ένα μεγάλο μέρος της επαγγελματικής (και προσωπικής) του ευτυχίας. Δεν μπορώ να γνωρίζω μέσα από τι πραγματώνεται ο καθένας και πως ορίζει την επιτυχία. Είναι αλήθεια ότι «χρυσώνουμε το χάπι» συνέχεια και αν πετύχουμε μόνο καλές κριτικές ή μόνο βραβεία ή μόνο μεγάλη απήχηση στο κοινό ή ακόμα και τίποτα από αυτά, προσποιούμαστε ότι αδιαφορούμε για όσα δεν καταφέραμε, εστιάζοντας αποκλειστικά στην ανάγκη της «καλλιτεχνικής δημιουργίας» και μόνο, ως αυτοσκοπό, με την κρυφή ελπίδα όμως να τα πετύχουμε καποια στιγμή στην ζωή μας.
Βιβλία, κινηματογράφος, θέατρο, κοινός παρανομαστής η γραφή. Και πίσω απ’ τη γραφή, κρύβεται η ανάγκη για έκφραση ή κάτι άλλο; Η αμφίδρομη επικοινωνία με το κοινό ή η εξωτερίκευση σκέψεων με αποδέκτη τον ίδιο σας τον εαυτό;
Πίσω από τη γραφή βρίσκεται πάντα η επιθυμία αλλά και η ανάγκη να εξωτερικεύσω θέματα που με απασχολούν και με προβληματίζουν αλλά όχι ως ένας εσωτερικός μονόλογος. Σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα επιχειρούσα καμιά «έκθεση» προς τα έξω, δεν θα έγραφα. Με οποιοδήποτε είδος γραφής λογοτεχνία, θέατρο και σενάριο, εκφράζω πρώτιστα τον πόθο μου να επικοινωνήσω στους συνανθρώπους μου τις σκέψεις μου και τον τρόπο που βλέπω όσα συμβαίνουν γύρω μου. Να τους κάνω να προβληματιστούν μαζί μου και να σκεφτούν. Είναι μια επιβεβαίωση ότι δεν είμαι μόνος κι ότι έχουμε όλοι μας έναν κοινό παρανομαστή που μας ενώνει.
Η παρουσία σας σε διαφορετικά είδη λόγου έχει στόχο να προσεγγίσει ένα διαφορετικό κοινό ή να δοκιμάσετε τις δικές σας δυνατότητες ως παραγωγός λόγου και τέχνης;
Πειραματίζομαι, θα έλεγα καλύτερα, με διαφορετικά είδη γραφής, τουλάχιστον όσον αφορά στην εκτέλεσή τους, γιατί με γοητεύει η διαδικασία του καθενός από αυτά. Στην ουσία όμως όλα τα είδη της Δημιουργικής Γραφής έχουν κοινή βάση και κοινό σκοπό. Να ειπωθεί μια ολοκληρωμένη ιστορία που θα αφορά και θα συγκινεί όλους. Κι όταν λέω «συγκινεί» εννοώ να τον παρασύρει και να ταυτιστεί με αυτήν. Η προσέγγιση διαφορετικού κάθε φορά κοινού είναι τελείως έξω από την οπτική μου. Οταν έχω να πω κάτι και το λεω με όση αλήθεια κρύβω μέσα μου, τότε θέλω να πιστεύω ότι προσεγγίζω γενικά το κοινό, ανεξαρτήτως των προσωπικών προτιμήσεων που αυτό έχει. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάποιος βλέπει μόνο θέατρο ή μόνο κινηματογράφο ή διαβάζει αποκλειστικά και μόνο λογοτεχνία. Μπορείς να κάνεις με την ίδια θέρμη και τα τρία μαζί.
Στο τελευταίο σας βιβλίο «Το νησί κάτω από την ομίχλη» υπάρχει έντονο το στοιχείο του θρίλερ. Είναι ένας τρόπος να μιλήσετε για την θρησκεία σ’ ένα κοινό που σήμερα την έχει απαξιώσει; Ή μήπως το θρίλερ είναι ένα είδος που «πουλάει» περισσότερο στο αναγνωστικό κοινό;
«Το νησί κάτω από την ομίχλη» είναι ένα εκκλησιαστικό/θρησκευτικό θρίλερ με αρκετά μεταφυσικά/γοτθικά στοιχεία. Σκοπός μου δεν είναι να μιλήσω για τη θρησκεία. Τη χρησιμοποιώ όμως ως μέσον, ως άλλοθι αν θέλετε, για να εκφράσω ένα καθολικό ζήτημα, αυτό της Πίστης. Οταν λέω Πίστη δεν εννοώ κατ' ανάγκη την θρησκευτική πίστη. Η θρησκεία και το πως ο καθένας πραγματώνεται μέσα από αυτήν, είναι σαφώς ένα καλό «σχήμα», απόλυτα κατανοητό σε όλους, για να κάνουν μετέπειτα οποιαδήποτε αναγωγή θέλουν σε άλλα επίπεδα της ζωής τους.
Το θρίλερ είναι αλήθεια ότι πουλάει στο αναγνωστικό κοινό αλλά όχι το ελληνικό θρίλερ. Οι Έλληνες δεν πιστεύουν ότι κάποιος Ελληνας συγγραφέας μπορεί να γράψει καλό θρίλερ γιατί δεν υπάρχει μέσα στην παράδοσή μας, όπως στους Αγγλους ή τους Αμερικάνους, ή έτσι πιστεύουν τουλάχιστον. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα πουλάνε περισσότερο ξένοι λογοτέχνες που έχουν ασχοληθεί με το είδος. Με «Το νησί κάτω από την ομίχλη» κάνω μια προσπάθεια να αποδείξω πως και υλικό έχουμε στην Ελλάδα εκμεταλλεύσιμο γι' αυτό το είδος αλλά και τον τρόπο να το κάνουμε θελκτικό στους αναγνώστες.
Όπως αναφέρατε, πίσω από το θρησκευτικό αυτό θρίλερ, κρύβεται η διαμάχη μεταξύ πίστης και έρευνας. Εσείς τι έχετε ανάγκη περισσότερο, να πιστεύετε κάπου ή να ερευνάτε κάτι;
Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως χρειάζεται μεγάλη πίστη για να ερευνήσω με πάθος κάτι. Χρειάζονται και τα δύο αν θέλω να φτάσω στην ολοκλήρωση. Χωρίς την πίστη δεν θα ερευνούσα τίποτα και χωρίς την έρευνα δεν θα πίστευα σε τίποτα. Σκεφτείτε μόνο ότι και για να πιστέψουμε κατ' αρχάς στον εαυτό μας, που το θεωρώ ως την απόλυτα αναγκαία πίστη, θα πρέπει πρώτα να ψάξουμε βαθειά μέσα μας, να ερευνήσουμε δηλαδή, τι είμαστε, τι θέλουμε, τι μπορούμε και που πάμε.
Αυτή την περίοδο στο 104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης των εκδόσεων Καστανιώτη η Καλλιρρόη Μυριαγκού ερμηνεύει τον μονόλογο Costa Rica, όπου η ηρωίδα εξωτερικεύει την ανάγκη να αποδράσει από την καθημερινότητά της. Ποιο ήταν το ερέθισμα για να γράψετε τον θεατρικό αυτό μονόλογο; Αλήθεια πόσο εύκολο ήταν να γράψετε έναν γυναικείο μονόλογο;
Η ιδέα ξεκίνησε από την Καλλιρρόη Μυριαγκού, την Πωλίνα Καραναστάση που σκηνοθέτησε την παράσταση και από εμένα. Φίλοι και οι τρεις από πολύ παλιά, κάποια στιγμή συνειδητοποιήσαμε ότι έχουμε κοινά βιώματα αν και οι ζωές μας δεν είχαν την ίδια πορεία. Και το καλό είναι ότι όχι μόνο οι δικές μας ζωές είχαν αυτές τις ομοιότητες αλλά και πολλών γνωστών μας. Μιας γενιάς που βίωσε την εξαπάτηση με όλο της το είναι, που βρέθηκε σε ερωτικό, πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό αδιέξοδο, ψάχνοντας να βρει τις λύσεις που θα τους απεγκλωβίσουν και θα τους κάνουν και πάλι να νιώσουν Ανθρωποι με όλη τη σημασία της λέξης.
Τώρα για το αν ήταν εύκολο να γράψω γυναικείο μονόλογο, προσωπικά πιστεύω ότι ως συγγραφέας οφείλω να είμαι «άφυλος» όπως και «ανήθικος», να έχω μια σειρά κι από άλλα χαρακτηριστικά που αρχίζουν με α- στερητικό. Γιατί καλούμαι να γράψω για χαρακτήρες που είναι και πρεσβεύουν άλλα από αυτά που είμαι και πιστεύω εγώ. Ως συγγραφέας είμαι «λευκό χαρτί» και κάθε φορά αναπτύσσω από το μηδέν τα πλάσματα και την ιστορία που δημιουργούν, πολλές φορές από μόνα τους. Οσο δύσκολο είναι να γράψω για έναν άνδρα ή για ένα παιδί, άλλο τόσο δύσκολο είναι να γράψω για μια γυναίκα. Την ίδια έρευνα θα κάνω, την ίδια παρατήρηση και την ίδια πορεία θα ακολουθήσω ώστε να τους κάνω αληθοφανείς.
Η επικοινωνία με το κοινό, αναγνώστες και θεατές, πόσο επηρεάζει τη γραφή σας; Οι αντιδράσεις, τα σχόλια τους εισχωρούν με κάποιο τρόπο στα συγγραφικά σας εγχειρήματα ή παράγετε σε «πνευματικό κενό»;
Και σαφώς με αφορά η γνώμη του κοινού, τα σχόλιά τους, η κριτική τους και οι αντιδράσεις τους. Θα ήμουν ψεύτης αν ισχυριζόμουν το αντίθετο. Σε αυτούς απευθύνεται ό,τι γράφω και από αυτούς θα επιβεβαιωθώ, θα δικαιωθώ ή όχι. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι με επηρεάζουν στην λογοτεχνική, θεατρική ή σεναριακή μου παραγωγή. Κυρίως, γράφω αυτό που με απασχολεί κάθε φορά, προσπαθώντας να του δώσω καθολική μορφή και σημασία ώστε να αφορά και άλλους. Δεν οδηγεί το κοινό. Ο δημιουργός προτείνει και κατευθύνει. Η συμπόρευση του κοινού μαζί του είναι το μεγάλο έπαθλο που λυτρώνει και τους δύο ισάξια.
Τελικά, τι είναι ευκολότερο να δημιουργείς: ένα λογοτεχνικό κείμενο, ένα σενάριο ή ένα θεατρικό έργο; Στο κοινό σήμερα, τι έχει μεγαλύτερη απήχηση, και γιατί;
Καθένα από αυτά τα είδη έχει τις δυσκολίες και τις ευκολίες του. Η τεχνική παίζει μεγάλο ρόλο σε αυτό, πέρα από την έμπνευση που έχω και το όποιο ταλέντο διαθέτω. Εχω σπουδάσει και γνωρίζω καλά τους «νόμους» που διέπουν αυτά τα είδη. Σαφώς πιο χρονοβόρο είναι ένα μυθιστόρημα γιατί έχω να διαχειριστώ όχι μόνο διαλόγους αλλά και σκέψεις, συναισθήματα, περιγραφές και γεγονότα. Από την άλλη όλα αυτά πρέπει να τα ενσωματώσω με ευφάνταστο τρόπο μόνο στους διαλόγους σ’ ένα σενάριο ή σ’ ένα θεατρικό κείμενο. Και τα τρία είδη όμως έχουν την γοητεία τους στη διαδικασία γραφής τους και όλες οι δυσκολίες ξεπερνιούνται από την επιθυμία μου να τα δω ολοκληρωμένα και ειλικιρινά ειπωμένα.
Εχω την εντύπωση ότι περισσότερη απήχηση έχει η λογοτεχνική γραφή, αν βασιστώ στην ζήτηση που έχει το συγκεκριμένο είδος στο Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής που διευθύνω εδώ και έξι χρόνια αλλά και από τα 15 χρόνια που συνολικά διδάσκω τα τρία αυτά είδη.
Επόμενα συγγραφικά εγχειρήματα υπάρχουν, και σε ποιους τομείς;
Το «Νησί κάτω από την ομίχλη» είναι η αρχή μιας τετραλογίας. Μετά την Πίστη που ασχολήθηκα σε αυτό το μυθιστόρημα, θα ακολουθήσουν άλλα τρία μυθιστορήματα με θέμα την Αγάπη, την Σοφία και την Ελπίδα αντίστοιχα. Τώρα αρχίζω και μαζεύω υλικό για το δεύτερο της σειράς που θα αναφέρεται στην Αγάπη. Συγχρόνως έχω αρχίσει να διασκευάζω τον θεατρικό μονόλογο «Costa Rica» σε νουβέλα, μια αντίθετη διαδικασία αλλά αρκετά προκλητική για να ασχοληθώ. Επίσης τελειώνω ένα σενάριο για ταινία μεγάλου μήκους. Είναι μια screwball comedy,ένα είδος ξεχασμένο από τα τέλη της δεκαετίας του 1940, τουλάχιστον στην αμερικάνικη κινηματογραφική παραγωγή. Ομως το είδος αυτό που αναπτύχθηκε στην Αμερική μετά το οικονομικό «κραχ» του 1929 και έδωσε ελπίδα και διασκέδαση σε όλους τους ταλαιπωρημένους πολίτες, μοιάζει να είναι αναγκαίο και στη χώρα μας σήμερα όσο ποτέ, μ' όλη αυτή την οικονομική καταστροφή που βιώνουμε και που έχει επιπτώσεις σε πολλά επίπεδα. Επίσης έχω τελειώσει και βρίσκομαι στο στάδιο της διόρθωσης τριών θεατρικών μονοπράκτων με κοινό άξονα και ενός ακόμα θεατρικού έργου. Και βλέπουμε.
Γραφή βάσει «σχεδίου» ή έμπνευσης; Στις μέρες μας όλο και περισσότερο οι εκδότες «πιέζουν» τους πνευματικούς δημιουργούς, μέσω των συμβολαίων.
Αυτό είναι μια προσωπική επιλογή και δεν υπάρχει κάποιος κανόνας. Αλλοι λειτουργούν μόνο με την έμπνευση, άλλοι μόνο βάσει σχεδίου. Πολλές φορές συμβαίνουν και τα δύο. Προσωπικά, αν έχω να πω κάτι, θα το κάνω, έχω δεν έχω έμπνευση. Οι συγγραφείς δεν πάσχουν απο έλλειψη έμπνευσης. Πολλές φορές θέλουμε να πούμε κάτι και δεν ξέρουμε τον τρόπο να το πούμε κι αυτό καλούμαστε να ψάξουμε. Είναι θέμα δουλειάς και όχι «μούσας». Χώρια ότι η «αρρώστια» που μας ταλανίζει είναι η τεμπελιά την οποία αποδίδουμε πολύ καλά τεχνηέντως στην έλλειψη έμπνευσης.
Το να πιέζεις έναν συγγραφέα να γράψει το επόμενο δημιούργημά του με οποιονδήποτε τρόπο μπορεί να είναι ανεπίτρεπτο, αλλά αυτό μπορεί να σημαίνει ότι έχεις αναγνωρίσει πως η γραφή του είναι αξιόλογη και έχει απήχηση στο κοινό. Αν δεν μπορεί ο ίδιος να το καταλάβει και να αξιοποιήσει κατάλληλα και αποτελεσματικά αυτό του το χάρισμα, ας το κάνει κάποιος άλλος γι αυτόν. Απ' την άλλη, πολλοί είναι αυτοί που λειτουργούν καλύτερα με dead lines και εγώ είμαι ένας απ αυτούς.
Η επιτυχία ενός πνευματικού έργου καθορίζεται από την απήχηση που έχει στο κοινό στο οποίο απευθύνεται ή από τα βραβεία που απονέμουν σ’ αυτό οι διάφοροι φορείς;
Μεγάλο θέμα αν μέσα σε αυτό προσθέσεις και τις κριτικές που γράφονται κατά καιρούς για τα πνευματικά έργα. Η αλήθεια είναι ότι όλοι θέλουμε να απολαμβάνουμε τα πάντα: και τις καλές κριτικές και την μεγάλη απήχηση στο κοινό και τα βραβεία. Οποιος τα πετύχει έχει εκπληρώσει ένα μεγάλο μέρος της επαγγελματικής (και προσωπικής) του ευτυχίας. Δεν μπορώ να γνωρίζω μέσα από τι πραγματώνεται ο καθένας και πως ορίζει την επιτυχία. Είναι αλήθεια ότι «χρυσώνουμε το χάπι» συνέχεια και αν πετύχουμε μόνο καλές κριτικές ή μόνο βραβεία ή μόνο μεγάλη απήχηση στο κοινό ή ακόμα και τίποτα από αυτά, προσποιούμαστε ότι αδιαφορούμε για όσα δεν καταφέραμε, εστιάζοντας αποκλειστικά στην ανάγκη της «καλλιτεχνικής δημιουργίας» και μόνο, ως αυτοσκοπό, με την κρυφή ελπίδα όμως να τα πετύχουμε καποια στιγμή στην ζωή μας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)